Blogs VO-NN

 Als je erop gaat letten, zie je het steeds vaker. Mensen die even stil blijven staan als bevroren aan de grond. Auto's die plotseling een onverhoedse beweging maken zonder dit van tevoren aan te geven. Die persoon bij de supermarkt die voor de geopende deuren van de vrieskast blijft staan, alsof hij zelf ingevroren is. En dan heb ik het nog niet gehad over de politici waarbij besluiteloosheid hoogtij viert.

Wat is er toch aan de hand? Waardoor zijn we veranderd in wezens die de weg kwijt lijken te zijn in ons alledaags leven. Is het een vorm van verzet tegen de overregulering van onze maatschappij, vroeg ik me af. Want dat is zeker veranderd; de spontaniteit lijkt uit ons leven verdwenen want alles moet worden vastgelegd en opgeslagen in de cloud. Ons gebrekkig brein kan al die informatie die op ons af wordt gevuurd, niet meer bijbenen.

We zijn massaal van slag, niet door ouderdom of ons veranderd milieu, maar zo las ik recent, door post-coronasyndroom. Kenmerken volgens Thuisarts:

• Je vergeet veel dingen. Bijvoorbeeld afspraken, namen van mensen, of in de winkel wat u wilde kopen.
• Je kunt niet op een woord komen.
• Je bent steeds spullen kwijt.
• Je moet een tekst vaker lezen voordat u onthoudt wat er staat.
• Je merkt niet dat iemand tegen je praat, als je met iets anders bezig bent.
• Je kunt maar 1 ding tegelijk doen.
  
  

Het heet hersenmist. Een gevolg van corona, waardoor nu af en toe een wolkje door ons hoofd trekt en de hersenspier het even laat afweten. Is het een ramp of juist een zegen?

Onlangs gaf mijn computer er plotseling de brui aan. Hij was vol gestampt met informatie waarvan ik tot voor kort dacht dat het essentieel was die te bewaren. Had je mij het van tevoren gevraagd, dan zou ik waarschijnlijk hebben geantwoord dat dan een ramp zich zou voltrekken. Tot mijn grote verwondering voelde ik me bevrijd van een last dat er niets meer over was. Ik zag verbaasd de zon schijnen waar ik een donderwolk had verwacht. Zo gaat het ook met de hersenmist; het gaat over en nog even dan schijnt de zon weer voor ons allemaal.

Angela van Leeuwen 

 Ze zat er nog: Lia de receptioniste die me in de tijd dat ik nog bij Nationale-Nederlanden werkte altijd zo vriendelijk begroette als ik 's morgens het pand betrad. Ze herkende me ook nog toen ik na vele jaren weer eens het gebouw Delftse Poort bezocht. Eigenlijk had ik er niets te zoeken, maar na een lange treinreis was ik toe aan een sanitaire stop. Verder dan het toilet en de receptie kwam ik niet. Ik kreeg nog wel een kopje koffie, maar het gebouw ingaan mocht niet. Terwijl ik graag had willen zien hoe het geworden was na alle verbouwingen waarover ik ex-collega's had gehoord. NN was echter allang niet meer de enige gebruiker van het pand en dus golden er strenge regels.

Ik kom bij door een gruwelijke pijn. Het is steenkoud op een harde grond. Nat en kleverig. Geuren van vuil en rot, benzine en ijzer. Het is donker. Ik probeer te zien, maar ik zie niets. Ik ben suf. De pijn gaat over in een klem op mijn borst, die snel toeneemt. De druk neemt snel toe. Er begint iemand aan me te sjorren. Ik weet het allemaal niet meer en zak weer weg … .

Er ontstaat een afstand. De pijn wordt minder relevant. Mijn geest keert zich naar binnen als het ware om de werkelijkheid te ontvluchten. Het lijkt aangenaam te worden. Ik voel de warmte van mijn moeder die haar kind in de armen heeft. Een gevoel van liefde en hulpeloosheid overspoelt me. Ik zie gezichten, naasten en om de een of andere reden ook gezichten die ik vergeten ben. Ik word meegenomen op een reis met emoties en impressies. Ik zie m'n meisje, voel het verlangen. Ik ben weer klein en oud tegelijk. Geboortes van mijn kinderen komen voorbij. Ze worden groot. Is dat … ? Nee, het is mijn kleindochter. Ineens weet ik alles weer, namen en gezichten. Spijt en geluk. Ik probeer te bewegen, maar het gaat niet. Ik moet loslaten, maar de trein aan herinneringen raast verder. Het is een eindeloze reis waarbij ik alle notie van tijd verlies.

Ik zie mezelf hoog van een afstand liggen en mensen met gele hesjes zijn bezig met me. Er ontstaat een groep mensen. Er wordt geschreeuwd. Ik word op een brancard gehesen. Ik voel het niet en zweef weg. Een gevoel van laat maar gaan komt over me. Ik zweef weg … .

Ik drijf in een wolk naar een rand, die overloopt. Ik weet dat ik dan in een warm bad terecht kom. Licht, veel licht, wit licht. Iemand of iets die staat te wenken. Ik wil wel, het is goed. Het is aantrekkelijk om je over te geven. Ik ben zolang niet naar een kerk geweest, maar het moet God zijn die daar staat. Iedereen heeft daar zijn eigen belevenis bij. 's Nachts in het donker, wil ik nog wel eens contact zoeken. Vragen om antwoorden, om hulp. Bezwering van angsten om wat iedereen om me heen zou kunnen overkomen. Terwijl ik voortzweef naar de rand, komt er twijfel. Wat laat ik achter, is het allemaal goed? Moet ik nog …? Het besef van de pijn van nabestaanden. Ik weet het allemaal niet meer en val in een duister gat.

Een forse scheut pijn schiet door mijn lichaam. En nog een. En nog een. Reanimatie. Ik kom bij en probeer mijn ogen te openen. Ik hoor iemand zeggen "Hij komt bij. We houden hem in coma voor herstel". Ik voel een naald mijn arm in gaan en zak weer weg. Het is goed en ik zak weg in een diepe dromenloze slaap.

We praten eigenlijk niet met elkaar over de dood. Niet echt. Dood is dood. Of leef je door in een andere gedaante. De hemel en de hel. Reïncarnatie? Hoe gaat dat dan. We zouden dat vaker moeten doen. Al is het maar om de dood niet als een verrassing te laten komen. Dood is niet altijd slecht. Soms komt het als de welkome verlossing van een leven, dat als een strijd wordt ervaren, de pijn van een ziekte, fysiek of mentaal, die kan worden beëindigd. Of een ondraaglijke herinnering aan een geliefde die er niet meer is. Die je nog zo graag had willen koesteren. Iedereen zou over zijn eigen overlijden moeten kunnen beslissen. Maar dat gaat niet altijd. Door de wet of door een geleidelijke aantasting van je hersenen. Stel niet uit tot morgen wat je nu belangrijk vind.

Iedereen fantaseert wel eens over hoe het einde komt. In een split second, geleidelijk in je slaap, een welkom einde aan een slopende ziekte of door een ongeluk. Niemand die het weet. Maar dat het komt, is zeker. Dan kan je maar beter het gevoel hebben, dat je het allemaal goed geregeld hebt. Of in ieder geval het hebt geprobeerd. Die eindeloze reis van emoties en vervormde herinneringen in een fractie van een seconde kan een eeuwigheid gaan duren. Daar wil je van genieten en mag geen horror worden. Regel je zaken goed nu het nog kan. Maak recht wat krom is en maak goed wat nog scheef zit in de relatie met je naasten. En geniet van het leven alsof elke dag je laatste is. Het leven is een eenmalig cadeau, dat in al zijn pijn en liefde slechts eenmaal aan je wordt gegeven. Maak er wat van. Als je dit leest is het nog niet te laat!

We worden, nee we zijn, als generatie vermorzeld tussen de tijdsgewrichten. Het gaat geleidelijk zoals je de wijzers van de klok niet kunt zien bewegen. Maar wij oude knarren zijn een relikwie geworden uit vervlogen tijden. Gingen we er prat op, dat wij nog de telex, fax, koffiejuffrouw en de draaitelefoon gekend hebben? De generatie na ons doet het helemaal anders. Men schrijft niet meer door de opkomst van de computer, men rekent niet meer door het digitale betalen en binnenkort denkt men niet meer door de opkomst van AI. De wereld is geëlektrificeerd. Zonnepanelen en windmolens aan de horizon.

Het is een golfbeweging in generaties. Vroeger was het ieder voor zichzelf. Als je oud of ziek werd, was je afhankelijk van familie, armenzorg en of de kerk. Een harde wereld. Vorige generaties hebben een sociaal collectief vangnet gebouwd, zoals de AOW van Drees. Dat vangnet wordt geleidelijk afgebouwd: men moet het voortaan zelf maar regelen. We zijn een stuk rijker dan toen. Maar ook een stuk ontevredener. Dat is niet vreemd als je ziet, dat onze politieke partijen vervreemd zijn van de werkelijkheid. PvdA / Groen Links bijvoorbeeld heeft vooral mensen in de Tweede Kamer die hoog opgeleid en of ambtenaar zijn geweest. Dat geldt ook voor de andere partijen. Die hebben nooit met de voeten in de klei gestaan en komen zo van school. Met de beste bedoelingen, maar wie zit te wachten op al die goedbedoelde regeltjes. Nederland is vol. We groeien met dit tempo van immigratie door naar 30 miljoen. Daar is recent voor gewaarschuwd. Zelfs de allochtonen in ons land vinden dat het wel genoeg is. Laten we eerst eens zorgen voor voldoende huisvesting en werk voor de aanwezigen. We kunnen niet de hele wereld opvangen. Die boodschap heeft de politiek te laat begrepen. Een omwenteling in november 2023 naar populistische partijen, die in alle onervarenheid nu het land mogen gaan redden.

Vanuit de "collectieve" generaties is de huidige meer egocentrische generatie ontstaan. Bezorgd over alles wat in de wereld gebeurt, het milieu en de toekomst. Het klimaat gaat vóór op "het voeden van de hele wereld", zoals we dat gewend waren.Maar met een vliegtuigmentaliteit: eerst zorgen dat je bij nood zelf dat mondkapje omhebt, voordat je de ander gaat helpen. Dus weer een vorm van ieder voor zichzelf. U vraagt zich af of dit een juiste analyse is? Kijk eens om je heen op straat en openbaar vervoer: iedereen zit op de smartfoon. Geen onderling contact. TV kijken is vervangen door Netflix, informatie krijg je van nepnieuws op Twitter / X, je voorbeelden haal je van Tiktok. Ieder leeft in zijn eigen bubbel. Zelfs het ouderwetse stappen op zaterdagavond is vervangen door samen thuis of alleen gamen: een spel spelen op de Nintendo, Xbox of whatever, een oorlog, race of FIFA-voetbal, met digitale onbekende vrienden van over de hele wereld. Tegelijkertijd ontstaat er een tweedeling tussen deze goed opgeleide generatie en de vaak arme en laaggeletterde massale instroom uit immigratie met andere culturen, normen en waarden. Het is wachten op problemen. Immigratie is goed, maar met mate.

De wereld kantelt naar een nieuw tijdperk. De kans dat we in Europa de 100 jaar vrede gaan halen is klein, waarschuwt een hoge generaal. Diverse oorlogen in de wereld worden veroorzaakt door de mentaliteit van eigen land eerst. Dictators in diverse landen schudden de internationale verhoudingen op. Onze NAVO tegen de haat-NAVO van Houthi, Hamas en Hezbollah. Het Westen tegen Rusland, Iran en Noord Korea. De vijand hoeft bij Nederland maar wat windmolens in zee te vernietigen of de stroom valt in het hele land uit. Met chaos, hysterie en hongersnood als gevolg. Nederland gaat dan "uit".

Op de vijf generaties foto hierbij van vier sterke vrouwen en ikzelf is de oudste geboren in 1858: Antje van der Burg. Overleden in 1956. Twee jaar na mijn geboorte. In hetzelfde jaar geboren als koningin Emma, wie kent haar nog? De tweede helft van de 19^e eeuw is de tijd van het feminisme: gelijkheid in scholing, arbeid en kiesrecht voor vrouwen. Sindsdien is er veel veranderd. Mijn kleindochter is eind vorig jaar geboren. Wat zal zij gaan meemaken in de komende tijd?

De wereld verandert en wij moeten daarin mee. Mijn persoonlijke beeld van VO-NN kent zorgen voor de toekomst, maar is niet zonder hoop. We zitten als het ware met z'n allen in een klein roeibootje, dat meedrijft op de stromingen van een grote oceaan. Sterke armen aan de riemen. Het bootje is oud en lekt. Pogingen worden gedaan om het water er uit te scheppen, maar dat lukt niet erg. Er ontstaat een discussie over hoe het verder moet. Eigenlijk weten we allemaal, dat we over zullen moeten stapppen op een nieuwe boot, die de veranderingen van het klimaat op zee kan weerstaan. Maar hoe dan en wanneer? Dat vereist mannen en vrouwen met een visie, die niet te beroerd zijn om stevige maatregelen te nemen. De tijd van achterover leunen is voorbij.

Zie jij jezelf als die held? Geef je dan op als kandidaat voor de verkiezingen van de nieuwe Ledenraad in de loop van dit jaar. Stel het niet uit: jij kunt het verschil maken! We streven naar een sterk VO-NN, dat tegen een stootje kan en dat toegevoegde waarde heeft voor haar leden.

Terwijl ik de laatste blog van Kees Bruijn lees, over zijn afscheid in 2004 van NN, komt mijn ega de kamer binnen en legt een golfbal op mijn bureau met het logo van de Golftrofee 2000N. Toeval? Toeval bestaat niet heb ik ooit in een college geleerd, maar de spreker was een Belgische hoogleraar, dus neem ik het met een korreltje zout. Ik kan me niet herinneren ooit een golftoernooi rond 2000N te hebben bijgewoond. Dus ook niet waar die golfbal vandaan komt. Verdwenen in het mistige gedeelte van mijn geheugen. Op de ledendag van onze club op 30 mei j.l. hoor ik van een collega dat het een wedstrijd op de Pan is geweest. Langzaam komt er dan bij mij een vage herinnering boven, maar die gaat niet over de wedstrijd, maar over een rondje vóórspelen met Siemon Vegter (lid op de Pan), Jan Parlevliet, Donald Drost en Frances Luns. Ik mocht mee als caddie!! Dus een karretje duwen of trekken maar niet spelen en helpen een afzwaaier te zoeken.….

Mijn vrouw en ik spelen regelmatig een rondje van negen holes. Ze krijgt op elke hole twee slagen extra en als ze een beetje in vorm is moet ik flink aanpoten om bij te blijven. Daarnaast vind ze ballen zoeken een leuke hobby. We spelen altijd 's morgens in de vroegte en hebben dus nooit druk van achteren en alle tijd om op bekende plekjes wat ballen te vinden. Vooral op plaatsen waar de longhitters een afzwaaier hebben en vaak niet zelf gaan zoeken. Zo hebben we in de loop der jaren honderden ballen verzameld, gevonden in binnen- en buitenland. Ze liggen in plastic boxen van Action in de schuur. Verkopen beslist mijn vrouw, die wil opruimen. Ik aarzel maar ga akkoord. Honderd ballen voor 20 euro. Via marktplaats. Allemaal zorgvuldig schoongemaakt door mijn vrouw. Ballen met een mooi logo houdt ze trouwens zelf! In een week tijd verkopen we er 700.

De opbrengst gaat naar een goed doel. Maar terug naar die bal met het logo van de 2000N Golftrofee, op de Pan dus.

2000N .Een reorganisatie die vele oud collega's met gemengde gevoelens zich zullen herinneren. Voor mij een bijzondere reorganisatie. Ik ben net terug van een mooie, maar intensieve studie van een kleine vier maanden in Lausanne bij het prestigieuze IMD. Tijdens de laatste colleges krijgen we les van een Amerikaan in organisatie-structuren. Daarbij is hij zeer uitgesproken over matrix organisaties. Gedoemd om te mislukken! En dus terug in Nederland val ik midden in de reorganisatie van NN naar een matrix structuur. Mijn broek zakt af. Wie heeft dat in vredesnaam bedacht? Bert Richaers mag het geheel in goede banen leiden en staat bepaald niet open voor kritische suggesties. Er vallen direct al slachtoffers bij het nieuwe model. De sfeer is slecht onder het management. Er zijn enkele enthousiastelingen, de zogenaamde trekkers, die zich sterk maken voor het nieuwe model en hopen op een mooie nieuwe plek voor zichzelf, maar het merendeel ziet het wat op afstand aan. In de eerste overleg vergaderingen zie je direct al een soort broederstrijd ontstaan tussen de verticale en horizontale kolommen, maar ook tussen mensen met een Leven of Schade achtergrond. Samenwerken is het credo, maar op sommige plaatsen zie je direct de strijd om de macht. Of is het vechten voor lijfsbehoud? Persoonlijk kom ik er in het nieuwe model goed af met het Landelijk Account Particulieren, later nog aangevuld met Bedrijven Schade, inclusief Volmacht en Beurs. Van die laatste onderdelen heb ik geen verstand, maar gelukkig heb ik goede vakmensen om me heen. Die slepen me er prima door. Maar ik zie collega's vertrekken, die ik zeker deskundig vind en je voelt in de organisatie dat dit geen goed model is voor een goede samenwerking en sfeer. Onderlinge concurrentie overheerst. Dus heeft die Amerikaan in Lausanne het misschien wel goed gezien. Zelf heb ik ook even overwogen op te stappen, toen ik via een headhunter werd benaderd om CEO van de Hypotheker te worden. Maar mijn NN hart was te sterk. Misschien vreemd, maar dat oranje gevoel heeft me eigenlijk nooit verlaten. Ik heb met een mooie receptie op DP afscheid mogen nemen van 'mijn NN', maar in de afgelopen jaren sprak ik oud collega's die lid zijn van de VO-NN en op een vervelende manier het bedrijf hebben (moeten) verlaten. Het is bijzonder dat velen daarbij toch nog zo'n NN hart hebben. Daarom waardeer ik de openhartige blog van Kees de Bruin, die pleit voor een VO-NN met een warm hart voor alle voormalige medewerkers. Waarvan akte!

Frits Boss juni 2022

Ik hou niet van zo'n gym met die fitness apparaten. Bovendien protesteren mijn gewrichten altijd op een loopband, dus na een aantal pogingen zag ik daar maar van af. En dat terwijl het hier eigenlijk zo makkelijk is met een eigen gratis fitnessruimte in ons gebouw.

Geef je tekst hier ...

 Een bericht in de Bangkok Post: een 5-jarig meisje is in het ziekenhuis opgenomen nadat ze snoepjes had gegeten waarin cannabis is verwerkt. Het arme kind kon de waarschuwing op het zakje natuurlijk niet lezen en de snoepjes lijken op die lekkere wine-gummies. Maar ja, het zijn wel snoepjes voor volwassenen.

 Na de opleiding op het hoofdkantoor in Rotterdam mag ik de wijde wereld in. Als adjunct-inspecteur leven in de buitendienst. De buitendienst van de club kent een sterk getrapt systeem. Bewuste strategie??

Adjunct-inspecteur(AI), inspecteur (I), inspecteur met assistent, districtsinspecteur (DI), hoofdinspecteur (HI), rayondirecteur (RDL), districtsdirecteur (DDL) , hoofd buitendienst en at last de directeur verkoop/marketing. Met die laatste maak ik al snel kennis, Paul Nouwen. Ik ben direct een fan. Wat een spreker is die man met een geweldige humor. Het is een feest om hem te zien optreden op buitendienst-bijeenkomsten en ook veel tussenpersonen lopen met hem weg.

Mijn eerste inzet is vrij curieus. Noord-Holland met een baas Calkhoven (DI) in Beverwijk. Bij de eerste ontmoeting stelt hij voor, na de koffie, dat ik vooral ervaring moet opdoen met goede weekrapportage. Het toeval (!) wil dat hij zelf een week of zes achterloopt met zijn rapporten en het lijkt hem een goed idee dat ik achter de schrijfmachine kruip en hem help met het wegwerken van de achterstand. Het lijkt mij een minder goed plan en de eerste ontmoeting loopt dan ook wat stroef…..Ook op het rayonkantoor in Alkmaar (met het rekenwonder Schekkerman, kantoorhoofd) loopt het niet vlekkeloos. Als ik op de punt van het bureau bij een medewerker neerstrijk gaat de telefoon. Of ik me even wil melden bij de heer Kommer (RDL), een kamer verderop. Ik krijg er flink van langs want op de punt van een bureau gaan zitten is not done.

Na een blauwe maandag in Noord-Holland wordt het zeer verrassend Rayon Groningen, Daar heeft een collega wat met de declaraties gerommeld en mocht zijn biezen pakken. Op het rayonkantoor naast de Martini toren aan de bekende Grote Markt in Groningen zitten, dankzij de fusie met de 1845, twee RDL'en. Van der Zee, een nuchtere Groninger, en Hoenders, gouden brilletje, driedelig pak en zakhorloge. Mijn gebied wordt Noord/Oost Groningen, zeg maar het huidige gebied van de aardbevingen. Van mijn DI Roemers uit Delfzijl leer ik veel van het vak en ook kurken op het biljart (drie dobbelsteentjes op een kurk in het midden op het biljart). Elke maandag samen op stap en in een stamkroegje in Siddeburen een half uurtje kurken en dan een uitsmijter eten. Daarna volgt de Zaanstreek met van Berge als DI. Met hem één keer in de week een uurtje tennissen in Zaandijk. Gelukkig win ik meestal. De Zaanstreek is wel heel wat anders dan het platteland van Groningen, maar ik kan het met de Zaankanters prima vinden. Zoals met een bekende en belangrijke tussenpersoon in Zaandam Wastora met de bekende broertjes Molenaar en soms krijg ik een kaartje van ze voor een wedstrijd van AZ'67. Ik maak er mijn eerste promotie tot Districtsinspecteur. Inspecteur met assistent mag ik overslaan…

Na een paar jaar doet zich een gouden kans voor. In een gesprek met Nouwen krijg ik de mogelijkheid over te stappen naar de buitendienst van het Fiscaal Juridisch Adviesbureau als opvolger van Jan Barendsma. Samen met Cees Weij, Joop Tersteeg en Ton Schenk mag ik een groot deel van Noord en Midden Nederland gaan bedienen. Maar uiteraard eerst de opleiding in Rotterdam. En dat gaat bloedserieus!! Mr. De Graaf geeft me bijna een jaar lang college en ik studeer me een ongeluk. Ik krijg heuse tentamens. Ik logeer ergens aan een singel in de buurt van Heineken bij de dames Pinôt. Drie zeer formele, vrijgezelle, onaantrekkelijke dames op leeftijd die een pension drijven. Vaak moet ik aanhoren dat damesbezoek NIET is toegestaan…...

Op de afdeling kan ik het prima vinden met de juristen, Frans de Vries, Ed Bousema (drs overigens) Bolt, Paul van Rooijen (ook drs) en uiteraard Daan (maar die mag ik niet bij de voornaam noemen) Pénon (met een nadrukkelijk accent op de P). Prachtige man is dat met veel parate kennis, maar hij kijkt alsof hij altijd hoofdpijn heeft. Hilarisch zijn de telefoongesprekken met zijn ega over de vraag wat er die avond zal worden gegeten. Maar ook bij de rekenwonders als Gerard van der Wel en Arnold Vrolijk in de club van Mw. Heesakker heb ik het goed naar mijn zin. De fiscaal juridische kant ligt me wel veel beter dan het rekenwerk.

Baas van het hele spul is Jan Hugo de Wit, een wat stijve en formele persoonlijkheid. Ik herinner me dat hij toch redelijk vaak in de clinch lag met Pénon en de Graaf. Geen vrienden.

De Wit wordt later opgevolgd door Els Schrauwers, een hele schok voor de sector, een vrouw als baas…..Bovendien een vrouw die soms in een spijkerbroek liep. Dat kon niet volgens een (mij bekend) directielid. Het antwoord was volgens overlevering klip een klaar. 'Toevallig kost deze spijkerbroek twee keer zoveel als jouw C&A pak'. Die kwam wel even binnen!

Na 9 maanden mag ik dus naar buiten voor het grote werk. Met jaarlijks trouwens terugkomweken en echte tentamens. De Graaf, toch wel een kamergeleerde maar met veel subtiele humor, pakt ons stevig aan. Maar ik herinner me vooral de gezellige etentjes met de collega's, vaak bij Bruintje Beer. Bijna tien jaar mag ik deze mooie job doen. Het is wel een mega groot gebied en dus veel kilometers, maar het werk is mij op het lijf geschreven. Bovendien zijn we inmiddels verhuisd van Zaandam naar een landgoedje in Friesland. Als 'hobby' mag ik ook nog voorzitter worden van NN-Donar, de populaire basketbalclub in Groningen. Daar zijn ze vergeten BTW af te dragen over de ontvangen sponsorgelden van NN en dat geeft mij wat extra (!) werkdruk tot aan het Ministerie van Financiën toe…..Maar ik los het gelukkig op met een schikking, Donar gaat niet failliet en wordt zelfs kampioen.

Opvallend veel NN'ers in Noord zijn overigens nauw betrokken bij deze club. Hilbrand Ausema, Guus Schilderman, Jacob Schuring en ik vergeet er wellicht nog een paar. Geweldige vrijwilligers. In ons dorp ontstaat wel enig rumoer als de lange en veelal donkere mannen van Donar een partijtje gaan spelen op ons landgoedje.

Na 10 jaar Fiscaal Juridisch Adviesbureau lonkt plotseling een nieuwe uitdaging in de lijn van het management en krijg ik mijn enige aanvaring met Paul Nouwen.

Wordt misschien weer vervolgd.

Frits Boss

 In Nederland is uit eten gaan iets wat je niet dagelijks doet. In mijn herinnering was het niet goedkoop dus wij gingen eigenlijk alleen als er iets te vieren was. Maar hier is (Thais) eten zelfs goedkoper als je het buiten de deur eet. De meeste Thaien eten altijd ergens op straat of in eenvoudige en goedkope restaurantjes of ze nemen eten mee van de talloze street food-karretjes die je overal ziet staan. Of ze eten in de supermarkten, waar je vaak grote food-courts vindt en waar het altijd druk is. De aankleding en dus de sfeer in een Thais restaurant speelt geen enkele rol. Met uitzondering van de dure restaurants zit je ook op simpele plastic of metalen stoeltjes, tafels met praktische plastic tafelkleedjes en felle TL-buizen als verlichting. Het gaat tenslotte om het eten en de rest is bijzaak.

Waar we aan moesten wennen is hun andere manier van serveren, zeker in de eenvoudige restaurants. Als je samen ergens gaat eten en je bestelt niet hetzelfde, dan wordt het gerecht dat klaar is meteen geserveerd; dan is keuken er maar vanaf. Maar als je het dan niet koud wilt laten worden ben je soms al klaar met eten voordat je partner zijn maaltijd heeft gekregen; niet echt gezellig.

Er zijn natuurlijk grote verschillen in Thaise restaurants, maar een leuke ervaring hadden wij een keer in Hua Hin waar we met een paar anderen in zo'n eenvoudig restaurant aan de gebruikelijke plastic tafel zaten. Alhoewel Thaien zelf niet of nauwelijks wijn drinken zijn ze het wel gewend dat buitenlanders dat wel doen. Dus wij vroegen of ze wijn hadden. Natuurlijk werd er "ja" op geantwoord, en er was zelfs keus: wit of rood? De jongeman die ons bediende bleek inventief, want ze hadden natuurlijk geen wijn. Maar daar had hij snel een oplossing voor gevonden. We zagen hem even later naar de overkant van de straat hollen en een lokale super ingaan om er met een fles wijn weer uit te komen!

Toen wij nog niet zo lang in Thailand woonden en nog geen woord Thais spraken was dat soms wel lastig communiceren, omdat ze in veel regio's nauwelijks Engels spreken. Wij waren op een tripje elders in het land waar we ook wijn bestelden bij het eten. Helaas bleek die wijn warm en dat is, zeker voor witte wijn als de omgeving al zo tropisch is, niet echt lekker. Dus we probeerden op alle mogelijke manieren uit te leggen dat de wijn te warm was en of ze iets van ijsblokjes hadden. Maar de brave bediende had alleen het woordje "warm" goed begrepen, nam de glazen mee en we kregen ze dampend, zo uit de magnetron weer terug. We zijn maar op water overgegaan.

Niet alleen in een restaurant, maar ook eten bij andere mensen thuis is altijd een leuke ervaring. Door vrienden te hebben met zoveel verschillende nationaliteiten leer je veel over andere landen, gebruiken en eetgewoontes. En het is altijd leuk om te zien hoe anderen wonen. Onlangs hadden we weer zo'n bijzonder etentje, deze keer bij een echtpaar (Amerikaans/Chinees) dat woonde in een prachtig modern huis van 3 verdiepingen midden in het centrum van Bangkok. Op het dak was een complete tuin aangelegd met veel planten en zelfs een paar bomen met heerlijk geurende bloemen. In het midden een grote houten eettafel en overal sfeervolle verlichting. Het was januari, en we lazen dagelijks over regen, kou en gladheid in Nederland. En dan zitten wij, na weer een zonnige dag, onder een prachtige sterrenhemel in een heerlijke temperatuur tot laat in de avond gezellig te barbecueën. Wat is het dan toch genieten om hier te wonen!

Je hebt van die vakanties van dertien uit een dozijn. Lekker, relaxt. Maar na een paar jaar lijken ze allemaal op elkaar. Nou, deze was dat niet!

We waren uitgenodigd voor een huwelijk van familie in Florida. In eerste instantie leek het allemaal tegen te zitten. Het huwelijk werd 10 dagen vooraf afgeblazen. Na de wachtrijen op Schiphol had het vliegtuig een uur vertraging, maar omdat de aansluitende vlucht in Dallas 2 uur vertraging had, was er niets aan de hand. Wel een hoop stress. Ons eerste bezoek in Florida was aan het ziekenhuis, waar onze bejaarde gastheer was opgenomen met levercirrose. Waar hij 's nachts in de badkamer viel en er schouder- en rugklachten aan over hield. De rest van de vakantie was hij immobiel. De tweede dag overleed in Nederland de zuster van onze gastvrouw. Kortom, de stemming zat er goed in.

Maar amerikanen weten daar goed mee om te gaan. De diverse arrangementen (het huwelijksfeest zou drie dagen duren op verschillende locaties) werden afgeblazen en omgebouwd naar een gezellig weekend in het mooiste hotel in St. Augustine, een heel mooi oud(ste?) stadje. Een diner werd gehouden voor de hele familie, zodat we de hele Amerikaanse familie konden ontmoeten. En daarna een verrassingsfeest met dj en fotoshoot voor de 60ste verjaardag van de moeder van de bruidegom. Allemaal heel gezellig.

Vooraf waren we uitgenodigd om mee te gaan op een cruise. Die hebben we via Sunweb in Nederland weten te boeken. Mooie hut met oceaanview. Helaas werden we ziek tijdens het bezoek aan St Augustine: Corona. Voor de eerste keer. In Nederland zijn we niet ziek geweest met alle vaccinaties. Maar in de VS heeft men mogelijk een andere Corona-variant. Dat hield in dat de cruise niet door kon gaan: een negatieve test is vereist. Waarschijnlijk hebben we corona opgelopen op en rond de vliegvelden in de diverse lange rijen. Na een paar dagen met pillen die heel goed hielpen, hebben we besloten de vakantie met een week te verlengen en de cruise opnieuw te boeken. In de hoop dat de eerste cruise op onze annuleringsverzekering wordt vergoed(?). We hebben van de cruise genoten! Heerlijk gegeten, mooi groot schip met veel entertainment: de MSC Divina, een bezoek aan Nassau op de Bahama's en aan een privé tropisch eiland. Helaas is Sylvia in Nassau gevallen, waarna ze terug aan boord moest. Een opgezet been, zwachtels, pillen. Lastig met de terugreis in het vliegtuig.

Maar het verhaal gaat nu te hard, we zijn nog niet aan het einde van de reis. Ik had besloten om in Florida een auto te huren. Het prijsverschil was zodanig beperkt, dat het een full size werd. Ik dacht aan een Chevrolet Malibu, een VW Jetta of een Honda. Maar op mij stond een Dodge Challenger te wachten. Liefhebbers weten dat ik het dan over een zogenaamde musclecar heb met een beest van een aandrijving, de HEMI. Ik werd er verliefd op. Dat geeft een kick als je op het gaspedaal drukt. Dat geluid! Het is dan lastig om je aan de snelheid te houden. Op de tweede dag besloten we een stukje te rijden en dat af te sluiten op het strand. Helaas regende het op de plaats van bestemming. Waarna we doorreden naar Daytona Beach. Op enige moment kon ik links en rechts af. Maar voor me lonkte de zee achter een stel slagbomen. Ik had al gehoord dat het daar gebruikelijk is om met je auto het strand op te gaan. Vooraf even de auto geparkeerd om te kijken. Er stonden veel grote auto's langs de zee geparkeerd. Ik denk: dat kan ik ook. Ondanks het druilerige weer wilde ik een duik nemen, want de temperatuur was goed en het water zag er lekker uit. Sylvia zag er van af en bleef in de auto. Die zou ik voor haar met de neus naar het water parkeren. Ik reed van het harde zand af om een draai te maken. En ja, de auto zat binnen anderhalve meter vast. Al die andere auto's waren lichter en of hadden vierwiel aandrijving. Deze niet.

Daar sta je dan met je dure huurauto op het strand, waar het langzaam begon te regenen en het werd vloed. Sukkel die ik ben, dacht ik nog. In eerste instantie was het water nog 5 meter van de auto af. Veel hulpzame mensen hebben proberen te helpen, maar het enige gevolg was dat de auto nog verder in het zand zakte. Toen de sleepwagen eindelijk na een half uur kwam, stond het water op anderhalve meter afstand. We hebben wel wat stress gehad. Maar het is uiteindelijk goed afgelopen. Het heeft geld gekost, maar ik was maar wat blij met de held die het voor elkaar kreeg om de auto er uit te krijgen. Ik heb een selfie met hem genomen. Geen schade, omdat ik het zand achter de bumper had weggegraven. De strandwacht had daarvoor gewaarschuwd.

We hebben zoveel meegemaakt die vakantie. Te veel om op te noemen. Een golfkarretje die er mee op hield. Een hele grote uil boven ons in de bomen op River Ranch, die het op het kleine hondje van de familie had voorzien. Een wasbeer in de tuin. Universal Studio's. Een airbootride, aligators...

Een vakantie die met slechte voortekenen begon is onvergetelijk gebleken in positieve zin! Gezellige mensen, een mooie omgeving. Amerika: heel westers, maar toch zo anders! Lekker bijna elke dag Indisch gegeten. Herinneringen om te koesteren. En nu maar hopen dat het been van Sylvia snel geneest.

Wauw! We zijn pas een maand bezig met ons project "Leden werven Leden" en we staan al op 18 nieuwe leden (31 januari 2022). Dank alvast aan onze wervende leden en aan alle leden die hier nog niet aan toe gekomen zijn: volg het goede voorbeeld en zorg dat u ze verslaat!

Ik ben oprecht trots. En ik is: Dick van Gijzen, één van de initiators van deze ledenwerfactie. Ik ben voor Rayon ZW lid van onze Ledenraad en ben tevens lid van de werkgroep "Ledenbinding en ledenwerving".

"Waarom is die ledenwerf actie eigenlijk gestart?" zult u zeggen. Ter illustratie geef ik u een mail van één van onze leden, de heer Joop van Mameren, voormalig buitendienstmedewerker van NN (Joop, hartelijk dank, we zijn blij met elke maar zeker met deze feedback!):

"Een prachtig gebaar om een ledenwerf actie te starten. Ik wens U daarbij heel veel succes. Toch wil ik hierbij een aantekening maken. Persoonlijk ben ik inmiddels 30 jaar met pensioen per 1 maart 2022 en word in februari 90 jaar, dus ik geniet al die tijd van een prima N-N pensioen. Meerdere keren heb ik deelgenomen aan leuke uitjes, maar ik mis steeds meer oud collega's die om mij heen wegvallen. Ook zijn veel evenementen wat te ver weg en zie ik het niet meer zitten om deel te nemen. Dit is bepaald geen klacht of treurnis want ik geniet nog van het leven, kan me goed redden en verveel me niet. Dit schrijf ik alleen zodat U begrijpt dat van een actie onder leden, die ik niet weet en ken, niets kan terecht komen. Ik wens U heel veel succes met het werven van nieuwe leden zodat U kunt voortgaan met vele mooie dingen."

Wat een mooie reactie en de nagel recht op de kop! VO-NN is een vereniging van oud medewerkers van NN Groep. Nu heb ik eens opgezocht wat "verenigen" eigenlijk inhoudt. Het betekent: "afzonderlijke delen tot één geheel maken". En dat doen we! Met onze 2700 leden zijn we een zeer serieuze gesprekspartner voor de pensioenfondsen, NN, de zorgverzekeraars maar ook voor bijv de evenementen (zoals leuke uitjes waar Joop aan refereert) waar we aan deelnemen. En waarom dan toch een actie?

Het antwoord is eigenlijk eenvoudig. We hebben gemerkt dat er heel veel ex medewerkers zijn die nog nooit van VO-NN hebben gehoord en die ook van al dat moois dus nog geen gebruik maken.

Maar belangrijker nog: die als afzonderlijk deel (elk individu) onderdeel van ons geheel (VO-NN) uit zouden kunnen maken en naast die inhoudelijke voordelen, ook zouden kunnen profiteren van de grootte van ons "geheel".

Want natuurlijk worden we ouder en als we het geluk hebben dat wij als laatste overblijven, zien we onze bekenden om ons wegvallen. De zegen maar ook het kruis van oud worden. En weet u waar die vereniging nu om de hoek komt? Ik noem u een voorbeeld. In Rayon ZW zijn we bezig om kleinschalige bijeenkomsten te organiseren. Een paar uurtjes bij elkaar, gezellig, met een interessante inleiding en de gelegenheid om mensen (ex collega's) te leren kennen die nog geen onderdeel van ons netwerk uitmaakten. En dus, geheel onafhankelijk van onze leeftijd, als afzonderlijk deel lid van een groter geheel te worden. En ver weg of moeilijk te bereiken? Wij gaan proberen slimme, betrekkelijk eenvoudig te bereiken locaties te gebruiken en leden die willen komen en die geen vervoer hebben te koppelen aan leden die hen op kunnen halen en weer thuis af kunnen zetten. Kijk, dat is verenigen en dat is waarom we zo veel mogelijk leden moeten hebben.

Joop, ik hoop u binnenkort op één van onze bijeenkomsten (als corona het toestaat) te mogen ontmoeten. En lezers: ik ga regelmatig een klein blog schrijven om jullie op de hoogte te houden van onze vorderingen maar ook om jullie te laten delen in de reacties die we mogen ontvangen. Heb jij iets wat je wilt delen, een compliment, een suggestie voor de ledenwerving, commentaar of kritiek? Alles is welkom en zal gebruikt of anders op gereageerd worden.

Dank voor het lezen en tot de volgende keer. 

Het koningshuis wordt hier vereerd en het is ook gebruikelijk dat voor aanvang van een evenement, een bioscoopfilm of concert, altijd eerst het volkslied (of het koningslied) wordt gespeeld. In de bioscoop zie dan ook beelden van de koning en iedereen gaat hiervoor uiteraard staan. Het negeren van het koningslied wordt gezien als een ernstige belediging en wanneer je disrespect toont voor het Thaise koningshuis kan je zelfs in de gevangenis belanden. Toen de eerste Covid golf hier kwam en voordat de lockdown-maatregelen zouden ingaan, wilde ik toch graag een keer een film zien zolang het nog kon. Een van de vele bioscopen is maar op 5 minuten lopen van ons appartement dus ik besloot te kijken of het veilig genoeg was. Tot mijn verrassing bleek ik de enige te zijn in de hele bioscoop! Dat was een vreemde gewaarwording en helemaal toen het koningslied begon. Ik ben toch maar gaan staan, want al sta je maar in je eentje, je weet maar nooit of ergens iemand staat te controleren of je wel respect toont!

Thaien staan er om bekend dat ze eindeloos geduld hebben. Zij kunnen moeiteloos ergens in een wachtkamer of waar dan ook rustig tijden gewoon zitten zonder zich druk te maken over het lange wachten. Zo was ik een keer bij een bijzonder concert waar de koninklijke familie bij aanwezig zou zijn. Dat was overigens een geweldige ervaring; iedereen was in groot gala gekleed, ik keek m'n ogen uit. Nadat de volle zaal al een behoorlijke tijd had gewacht, werd eindelijk het sein gegeven dat de koning en familie eraan zou komen. Dus wij (en de orkestleden) rezen massaal uit onze stoelen, om vervolgens bijna een half uur te moeten blijven staan. Want er was blijkbaar wat oponthoud en het duurde ook nogal even voordat hij uiteindelijk met de hele familie had plaatsgenomen en alle stafleden zich hadden teruggetrokken. En toen moest natuurlijk eerst het volkslied worden gespeeld. Het was afzien op mijn hoge hakken, maar ik vond het toch bijzonder om te ervaren hoe iedereen, jong en oud, al die tijd in doodse stilte geduldig is blijven staan.

Wat ook specifiek Thais is zijn de talloze massage/pedicure/manicure salons, waarvan je er altijd meerdere in elke straat aantreft. Ik heb al eerder verteld dat je hier voornamelijk binnen op blote voeten loopt, ook bij andere mensen thuis. Je voeten moeten er dus wel verzorgd uitzien. Het is hier dan ook normaal dat je geregeld naar een pedicure gaat (mannen dus ook). Een uur lang is zo'n meisje bezig met je nagels en je voeten worden ook helemaal gemasseerd, terwijl je in een luie stoel bijna in slaap valt. Pure verwennerij! En dat geldt natuurlijk ook voor een heerlijke olie-massage als je vermoeid terugkomt van een rondje golf. Na afloop voel je je als herboren. En je bent voor al die behandelingen nooit meer dan een tientje kwijt (inclusief tip),

Nog iets wat de Thaien bijzonder maakt, en dat is hun tolerantie ten aanzien van genders; acceptatie van LHBTI is hier vanzelfsprekend. Mannen en vrouwen in alle variaties, ladyboys, khatoy, er zijn allerlei namen voor die ik niet eens allemaal weet. Niemand kijkt ergens van op of oordeelt erover. Maar dat was in het begin wel even wennen. Ik stond een keer in een beauty-winkel een lipstick uit te zoeken, toen een knappe, mooi opgemaakte vrouw naar me toe kwam lopen om vervolgens met een zware mannenstem vriendelijk te vragen of zij/hij me kon helpen. Maar ik zit er ook niet mee dus we hebben samen een leuk kleurtje uitgezocht! 

Herken je dat? Je bent op een bijeenkomst waar je bijna niemand kent. Je loopt wat rond. Neemt een hapje en een drankje en that's it. Gaandeweg begin je je diep ongelukkig te voelen. Ben je daar nou zo'n eind voor omgereden? Sommige mensen pappen dan aan met anderen. Maar zo zit ik niet in elkaar. En zeker niet als iedereen elkaar lijkt te kennen. Alleen jij niet. Hapjes, drankjes en spreker, alles is in orde, maar jou zien ze daar niet meer terug.

Zo kan het gaan. En zo gaat het ook vaak. Ik had dat bij "verplichte" (studie-)bijeenkomsten met andere intermediairs, waarvan ik bijna niemand kende. Maar ook bij VO-NN. Want als nieuw lid zie je toch vooral wat oudere collega's onder elkaar, terwijl je leeftijdsgenoten lijken te ontbreken. Als jij dan afhaakt, ontstaat er een vicieuze cirkel, waardoor het niet meer goed komt.

Daar kan je zelf wat aan doen. Nodig je vrienden uit om ook lid te worden. Gebruik de bijeenkomsten en evenementen van VO-NN om elkaar na al die jaren weer eens tegen te komen, te spreken en bij te kletsen. Dat kan zo bijzonder gezellig zijn!

Twee totaal verschillende scenario's: doodongelukkig onder vreemden of gezellig onder vrienden. Natuurlijk wat zwart wit gesteld, maar daar komt het wel op neer.

En het is zo makkelijk. Je gaat naar LinkedIn, wie heeft dat nou niet, of Facebook en je nodigt wat oud collega's uit om ook lid te worden. Het eerste jaar gratis en daarna kost het nog steeds bijna niets. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. Gezellig van tijd tot tijd onder vrienden. Je spreekt vooraf met elkaar af en je hebt het helemaal naar je zin op zo'n bijeenkomst van VO-NN. En als het een beetje mee zit, houd je er nog een cadeaubon aan over. Altijd leuk. En die oud collega's van je, die kunnen dat zelf ook doen als ze lid zijn geworden. Zo kan VO-NN voor iedereen een vereniging worden van vrienden onder elkaar.

Een oud-collega van me heeft een eigen bedrijf, is nog niet met pensioen. Die volgt zijn ondernemershart en merkt op: daar heb ik niets aan. Ik zoek een platform om dingen te verkopen. Nee, helaas, daar is VO-NN niet voor. Maar verkopen is korte termijn, dat is tactiek. Het is beter om te netwerken en te investeren in lange relaties. Vanuit marketingoogpunt is deze strategie een veel gezonder uitgangspunt. Investeren in mensen en dan komt de rest vanzelf wel. Als je maar in de picture bent. En dat kan, als je vrienden weten wat je doet.

Daarom is het idee al eens geopperd om een aparte pagina aan de site van VO-NN toe te voegen waarop de leden met een eigen bedrijf (alleen zzp) met eigen naam en de naam van zijn of haar website staan vermeld. Dat kan een hoop warme leads opleveren. Vaak ben je op zoek naar een leverancier of dienstverlener en google je op goed geluk een naam. Terwijl je in zo'n geval iemand al kent en weet dat hij of zij goed is in wat men doet. Die je kunt vertrouwen. Dat is win win, zowel voor de ondernemer als voor de klant. Beide lid van VO-NN in dit geval. En VO-NN wordt hiermee aantrekkelijk voor de nog werkende leden met een eigen bedrijf. In de leeftijdsgroep van 50+.

Je eigen vriendenvereniging bouwen binnen VO-NN. Lotgenoten en oude kennissen. Mensen met dezelfde achtergrond aan jij. Mensen aan wie je kunt vragen wat jou bezig houdt. Het wiel hoeft niet steeds opnieuw te worden uitgevonden. Het is zo eenvoudig. De spelregels voor Leden werven Leden staan prominent op de website. De voordelen zijn duidelijk, zoals pensioenbehartiging (indexering, nieuwe wet, pensioenopbouw), sociale contacten, voordelen op het gebied van verzekeringen. Maar vooral het banden aanhalen met oude vrienden. Bel ze, mail ze, nodig ze uit op LinkedIn of Facebook.

Zorg dat je volgende bijeenkomst van VO-NN heel gezellig wordt, omdat je al die gezichten weer gaat zien. Sommigen wat ouder dan je dacht, de een nog aan het werk en de ander genietend van zijn of haar vrije tijd, maar altijd leuk. Je doet jezelf er een groot plezier mee.