Blogs VO-NN

Deze week lees ik twee opvallende berichten over ING. In het eerste bericht lees ik dat de bank een winst noteert in het eerste kwartaal van maar liefs 1 miljard euro. Eén miljard!! In het tweede bericht lees ik dat ING een negatieve rente van 0,5% gaat berekenen bij spaarders die een tegoed hebben van meer dan een ton. Negatieve rente!! En die negatieve rente levert de bank 200 miljoen extra winst op, volgens RTL. Tweehonderd miljoen!! Dat wordt een vette bonus voor de ING top en in de kamers van het bestuur wordt ongetwijfeld alvast een mooi flesje ontkurkt.

Ik had in de financiële pers een redelijk goed artikel gelezen over de noodzaak (regels ECB) van die negatieve rente. Ik kreeg daarbij de indruk dat de banken een beetje in zwaar weer zouden komen als die maatregel niet zou worden genomen. Die huidige vette 0,01% rente over spaarsaldi was ook al een molensteen om hun nek. Dat wordt trouwens bij ING 0,00% per 01-07 -2021. 'Elke dienst, ook sparen, heeft een prijs', aldus de topman van ING in de Telegraaf. En dan nu: Eén miljard winst in het eerste kwartaal. En straks extra 200 miljoen door de negatieve rente. Mijn, toch redelijk gezonde, verstand kan hier niet bij. Is dit nog uit te leggen. En zo ja, door wie? Volgens de bank treft het slechts (!) een beperkt aantal spaarders met een saldo van meer dan een ton, maar ze sluit niet uit dat ook kleinere spaarders in de toekomst door deze regeling van negatieve rente zullen worden getroffen. En dan heeft ING ook al aangekondigd de helft van alle landelijke kantoren te sluiten. Pinautomaten verdwijnen bij bosjes. 'Banken worden onzichtbaar', aldus het Parool. Als Postbankklant van het eerste uur verlang ik opeens weer naar die goede oude tijd van postkantoren. Overal bereikbaar. Vriendelijke mensen ook. Daar was je nog een klant.

Nu ben je een nummer en anoniem. En alles moet tegenwoordig digitaal bij bijna alle grotere bedrijven.Oh, je kunt soms ook bellen. Maar dan moet je vaak wel heel veel geduld hebben en vooral het goede nummer dat je moet intoetsen van het betreffende keuzemenu niet vergeten, want dan ben je zomaar de draad weer kwijt. En dan moet je opnieuw bellen. Herkent u de tekst: 'dit gesprek kan worden opgenomen voor kwaliteits- en trainingsdoeleinden?' Daar geloof ik niet zoveel van. Of: 'door ernstige drukte is de wachttijd nu langer dan u van ons gewend bent, wij verzoeken u het later nog eens te proberen'. Meestal betekent dat in gewone taal: we hebben te weinig mensen om jou te woord te staan. Kostenbeheersing. Veel bedrijven maken ook gebruik van een digitale assistent. Daar kun je mee chatten. Al eens geprobeerd? Ook zo'n geweldig hulpmiddel. Nou, daar ben je snel klaar mee. Ik wil gewoon een menselijke stem aan de andere kant die mijn vraag begrijpt en oplost, of terugbelt. Niks 20 minuten in de wachtrij en dan een kiezen in een menu van 5 mogelijkheden. Om daarna weer in een volgend menu te komen….

Ben ik misschien ouderwets? Digibeet? Is het nostalgie? Ik vind dat ik me nog aardig kan redden in het digitale tijdperk. En ik ben nog steeds klant bij ING. Maar zien ze mij nog wel als klant, of zijn ze hun spaarders liever kwijt? Ik voel ik nu toch enige irritatie of misschien is het frustratie. Eén miljard winst in het eerste kwartaal en 0,5% negatieve rente levert extra 200 miljoen op.Is de klant nog koning of melkkoe????

Frits Boss - mei 2021

Tijdens de eerste lockdown besluiten we eindelijk eens goed op te ruimen. We zijn niet de enige begrijp ik van familie, buren en kennissen. Goed de bezem erdoor halen, is het motto. Bij mij betekent opruimen vaak het verplaatsen van dingen. Dus opruimen op de eerste plek en keurig opbergen op een tweede plek. Mijn vrouw grijpt dan in. 'Opruimen is weggooien': zegt ze. 'Hup, de deur uit'. Ik kijk wat beteuterd. Want er zijn toch dingen waar ik gehecht aan ben of die ik misschien ooit nog weer kan gebruiken, al heb ik ze jaren niet in handen gehad. 'Weg ermee', zegt ze nogmaals zeer beslist. Nou, dan maar aan de slag.Maar dan zie ik dat ze zelf nogal wat kleding verplaatst.

'Gooi je dat niet weg', vraag ik. 'Misschien ga ik het nog een keer dragen', zegt ze, 'of het kan misschien naar de kringloop'. Dat is haar favoriete winkel. Lekker samen met een goede vriendin kringloop shoppen. Mij zie je daar niet. 'Moet je kijken wat ik gescoord heb', roept ze als terugkomt van een kringloop bezoek en vol trots de nieuwe aanwinsten toont. 'En kunnen al die gescoorde spullen nu terug naar de kringloop' vraag ik. 'En wanneer gaan we die dan brengen?' Want bij ons in de omgeving puilen die winkels helemaal uit van al die opgeruimde spullen van die in huis opgesloten Corona lieden. "Geen spullen afgeven s.v.p.", staat er op de deur. Naar de stortplaats van de gemeente dan maar? 'Nee', roept mijn vrouw, 'Jouw spullen. Dat kan wel, maar die kleren bewaar ik nog even. Die kunnen wel weer even in een andere kast'. 'Als dit zo doorgaat' zeg ik, 'moeten we echt naar Ikea voor een extra kast'. 'Nee', zegt ze, 'Ikea is dicht. En jij hebt bovendien nog nooit zelf een kast van Ikea in elkaar gezet. Ik koop wel een extra kast bij de kringloop'.

Ik geef het op. Dit is een verloren discussie en ik neem mijn verlies. In een opwelling gooi ik radicaal alle geselecteerde spullen in de ruime kofferbak van de Volvo. Hup, naar de vuilstort. Weg ermee. Het is even rijden, maar lekker hard jaren 80 muziek op! ABBA, The Winner Takes It ALL. Bij de vuilstort aangekomen staat er op een bord dat deze tijdelijk is gesloten wegens Corona. Nou dan maar weer naar huis. Kofferbak leegmaken en tja, waar laat ik die troep?

Op de fiets komt een leuke jonge vrouw voorbij. 'Dat gooi je toch niet weg', zegt ze vragend en wijst naar een paar rieten tuinstoeltjes. 'Nou, eigenlijk wel', zeg ik wat timide. 'Mag ik het hebben', vraagt de passant vrolijk. 'Kan ik goed gebruiken voor een zitje in de tuin'. Natuurlijk, graag is mijn reactie. Opluchting, ik ben het kwijt en ze is er nog blij mee ook. 'Kom je het even brengen', vraagt ze lachend. 'Ik woon iets verder op'. Dus tuinstoelen weer in de kofferbak en daar ga ik. Toch iets opgeruimd! Als ik terugkom staat mijn vrouw met een glas wijn op me te wachten. 'Gelukt bij de vuilstort', vraagt ze? 'Je was snel terug'. 'Tijdelijk gesloten, zeg ik'. 'Dat komt dan toch goed uit' zegt ze lachend, 'Het voorjaar komt eraan en we hebben dus nu toch nog die twee rieten tuinstoeltjes over. Daar kunnen we mooi achter in de tuin een zitje mee maken voor een kopje koffie in de ochtendzon'. 'Nou, die moet je dan maar scoren bij de kringloop' antwoord ik, niet zonder leedvermaak.

Ach, The Winner Takes It ALL……….

Toen we hier kwamen wonen dachten we het land en de cultuur wel een beetje te kennen, we waren er tenslotte meerdere keren met vakantie geweest. Ook hebben we vooraf veel over de cultuur van het land gelezen. Maar je weet pas echt hoe het hier werkt en wat de Thaise gewoontes en gebruiken zijn als je er eenmaal woont. En dat blijft een interessant leerproces!

Wij als Nederlanders zijn direct in de communicatie, je weet meteen waar je aan toe bent. Dat is een ander verhaal bij de Thaien, die stellen die directheid totaal niet op prijs! Zij zullen ook nooit recht in je gezicht hun mening geven en al helemaal nooit Nee zeggen als je iets vraagt. Het is een beleefdheidskwestie en ze willen je bovendien niet teleurstellen. Dus dat waren in het begin verwarrende situaties: Je stapt in een taxi en vraagt aan de chauffeur of hij het opgegeven adres kent. "Yes" is altijd het enthousiaste antwoord, maar als je een half uur later nog ergens rondjes aan het draaien bent begrijp je dat hij geen clou heeft maar zal dat desondanks nooit toegeven. Je vraagt ergens de weg en je wordt altijd vriendelijk verder geholpen, meestal het bos in, maar voorlopig hebben ze je geholpen. Gelukkig heb je tegenwoordig goede navigatiesystemen op je telefoon!

In een vergadering met Thaien is communicatie vaak een moeizaam proces. Ik ben al jaren actief lid van een internationale vrouwenorganisatie (Soroptimist International) en toen wij naar Thailand kwamen ben ik lid geworden van Club Bangkok. De leden zijn voornamelijk Aziatisch en het merendeel is Thais. We vergaderen maandelijks over onze projecten en acties om geld in te zamelen. Toen ik nog lid was van een Nederlandse club waren er vaak pittige en levendige discussies, maar hier gaat het totaal anders! De President heeft altijd het woord en iedereen luistert. Als ik dan iets ter discussie stel valt er een ongemakkelijke stilte en zegt de President erop terug te zullen komen om dat vervolgens nooit te doen. Een evaluatie na een evenement? Geen denken aan! Daar heb ik in het begin m'n hoofd wel mee gestoten want je wilt toch na afloop van een groot evenement bespreken wat er goed ging maar ook wat er volgende keer beter zou kunnen. Maar zij zien dat als gezichtsverlies voor degenen die voor dat minder goed lopende onderdeel verantwoordelijk waren en dat is dus onbespreekbaar! Tja, als gast in dit land kan je niet anders dan je aanpassen en dan maar hopen dat volgende keer niet dezelfde fouten worden gemaakt.

Na 10 jaar staan we nog regelmatig voor verrassingen. Als er weer eens iets bijzonders gebeurt of je ziet iets unieks op straat dan is onder de expats de gevleugelde uitdrukking: TIT! (This is Thailand).

We zijn een aantal maanden geleden verhuisd naar een ander, groter appartement in ons gebouw, op dezelfde verdieping. Met behulp van het personeel hier ging dat goed en snel. Maar de administratieve afhandeling is nog wel een punt. Afgezien van het informeren van alle zakelijke en privé-contacten moeten we dit ook moeten melden bij de Thaise Immigratie. Dat is bijna een onderwerp apart: een gedoe om elk jaar een nieuw visum te verkrijgen, een gedoe om daarna elke 90 dagen een stempel te halen ter bevestiging dat je er nog bent, en een gedoe bij een verhuizing, hoe klein ook. Want we gingen van 16B naar 16A en daarvoor zouden we samen met de eigenaar naar de Immigratie moeten. Daar had die man natuurlijk ook geen zin in, het kost je bovendien bijna een hele dag. Mijn man had de oplossing: waarom verhuizen we niet gewoon ons nummer mee? En na ampele overweging was dat akkoord, bordjes zijn afgeschroefd en omgewisseld: we zijn verhuisd van 16B naar 16B! TIT!

In een spontane opwelling heb ik geroepen dat ik ook wel een blog zou schrijven. Nou; vooruit dan maar. Het is 17 maart 2021 als ik achter de PC ga zitten. Met een schuin oog volg ik ook de uitslag van de verkiezingen op de TV. Ik verbaas me over het grote aantal partijen dat meedoet en ben wel een beetje benieuwd naar de uitslag van de versnippering op het politieke landschap. Verder heb ik de politieke partijleiders de laatste tijd niet zo gevolgd. Ik ben een beetje talkshow moe. Steevast dezelfde gezichten en veelal de bekende en vaak suggestieve vragen van de inleiders waarvan ik de indruk heb dat ze niet altijd even objectief zijn. Ben overigens wel nieuwsgierig naar het stemgedrag van deze presentatoren zelf. Vreemd dat nooit één van de gasten daarnaar vraagt. Maar aan de vraagstelling en de omgang met de gast(en) kun je wel een beetje de afslag bepalen van de betreffende presentator op de politieke rotonde. Sigrid Kaag is een beetje mijn favoriet. Toch gaat mijn stem naar Mark Rutte, ik neem de VVD maar even op de koop toe, maar ik vind dat Rutte, als crisismanager, een Coronabonus heeft verdiend. Ik leg alle terechte of onterechte kritiek op hem maar even aan de kant. Corona; het heeft ons al een heel jaar beheerst. Hoe zou het alle VO-NN collega's zijn vergaan in dit afgelopen jaar? Voor velen niet eenvoudig denk ik, want veel van onze collega's zijn een reislustig gezelschap. En, trouwens, wat zouden de VO-NN leden hebben gestemd? Daar ben ik ook wel benieuwd naar. Zou dat een afspiegeling zijn van de landelijke uitslag? Bijzonder trouwens dat zoveel mensen vaak geheimzinnig doen over hun stemgedrag.

Zelf ben ik ook wel een beetje Corona moe, maar we zijn er tot nu ongeschonden doorheen gekomen. Zoals velen hebben we opgeruimd, de financiën en testamenten nog eens even op orde gebracht en veel in de tuinen gerommeld. Gezegend met een mooi tweede huis aan de rand van een groot natuurgebied in Drenthe hebben we ons vooral daar teruggetrokken en leefden we redelijk geïsoleerd. Wandelen, wandelen en nog eens wandelen tussen Schotse hooglanders, Limousine koeien, schapen en in de tuin reeën die zichtbaar genieten van de aanplant, een keur aan vogels en een handvol eekhoorns. En af en toe samen een rondje op de golfbaan (gelukkig open) vooral 's ochtends zo vroeg mogelijk. Een balletje slaan en vooral genieten van de natuur. Alleen een jaarlijks terugkerende vakantie van twee maanden naar onze vaste stek in Estepona in Spanje moest geschrapt worden. Dat viel achteraf eigenlijk best mee, al mis ik wel de zon en daar een rondje golf in een polo. Maar door het vele wandelen ontdekken we toch ook weer hoe mooi onze eigen omgeving is. Dus toch toegevoegde waarde. En geen extra Corona kilootjes door het vele bewegen!

Tenslotte vorige week voor het eerst met de collega's in de Ledenraad een online vergadering gehad. Is me goed bevallen, mede dankzij de goede regie van enkele collega-techneuten. Wij, de VO-NN, moeten veranderen, vernieuwen. Naar meer toegevoegde waarde zoeken voor onze leden. Vernieuwen en ook vooral verjongen. Die opdracht houdt ons nog wel even van de straat. En het voorjaar komt eraan. De oude, maar mooie Golf cabrio van mijn eega kan onder het stof vandaan!

Ik heb me wel enthousiast aangemeld voor deze blog, maar waar moet ik beginnen? Dit gaat over mijn wereld, die ver afstaat van de meesten, dus voor wie is dit interessant? Mensen die mij nog kennen uit de NN-tijd weten wellicht dat wij, ruim 10 jaar geleden, zijn geëmigreerd naar Thailand. Sommigen hebben wel eens wat verhalen gehoord en ik kreeg soms via LinkedIn concrete vragen over onze emigratie. Voor anderen ben ik een totaal onbekende met als enige connectie "good old NN". Maar ja, je moet ergens beginnen, dus eerst een introductie.


De meest gestelde vraag is natuurlijk: waarom zijn jullie vertrokken en waarom naar Thailand? Daar kan ik kort over zijn want we hadden genoeg van de Hollandse winters en we voelen ons beter in tropische landen. Eenmaal gestopt met werken en nog redelijk jong zochten we bovendien een nieuwe uitdaging in ons leven. We hebben geen kinderen dus de stap om te vertrekken is daardoor makkelijker. Het idee was eerst om te overwinteren maar na een half jaar in Thailand wilden we eigenlijk al niet meer terug. We hebben veel gereisd en Thailand was onze keus omdat we ons in dat land het prettigst voelen. Voor ons, al 35 jaar enthousiaste golfers, is het hier bovendien een paradijs! Heerlijk om het hele jaar door te kunnen golfen op de mooiste banen in een luchtige outfit (want het is altijd heet!). En als het regent en sneeuwt in Holland, zitten wij in een T-shirtje buiten aan het zwembad! Natuurlijk zijn er ook nadelen aan het leven hier maar er zijn veel meer voordelen en wij hebben tot nu toe geen enkele spijt van ons vertrek. Het officieel uitschrijven uit Nederland en emigreren naar een land met een totaal andere cultuur is een serieuze stap. Er komt veel bij kijken, maar dat maakt het allemaal ook boeiend en leerzaam. Er zijn veel leuke onderwerpen om over te vertellen en ik kijk er naar uit om die bijzondere ervaringen te delen.


Laat ik eerst beginnen met iets dat ons allemaal bezighoudt: Covid-19. We hebben uiteraard regelmatig contact met familie en vrienden, die meestal verbaasd maar ook wel jaloers kijken naar onze situatie. In een aantal opzichten lopen ze in Thailand achter in vergelijking met de Westerse wereld. Maar wat Covid betreft is het hier vanaf het begin goed aangepakt. Wij hadden zoals vele landen vanaf maart 2020 een volledige lockdown en die duurde bij ons tot half mei. Maar hier ging ook de grens dicht, niet alleen voor toeristen, maar ook voor bewoners die op dat moment in het buitenland waren. Vrienden van ons moesten noodgedwongen 5 maanden in Australië doorbrengen voordat ze weer terug mochten komen (na 2 weken quarantaine). Maar door alle strenge maatregelen was het wel snel onder controle. Sindsdien hebben we gewoon alles kunnen doen en scholen, winkels en restaurants zijn open. Alleen grote evenementen, concerten e.d. zijn nog niet toegestaan. Voor een land dat zo afhankelijk is van toeristen is deze crisis extra zwaar. Gelukkig gaan de grenzen langzamerhand weer open dus we hopen snel op verbetering. Toch is het opvallend dat, ondanks het feit dat er al maanden nauwelijks besmettingen zijn, iedereen altijd en overal met een mondkapje op loopt. In Nederland zijn ze helaas niet overtuigd van het nut, in Thailand (en andere Aziatische landen) wel. Je weet niet beter, je gaat de deur uit en je zet je mondkapje op. En overal wordt je temperatuur gemeten, soms wel 10x op een dag als je gaat shoppen! We voelen ons hierdoor wel veilig en beschermd. Het scheelt dat de Thaien volgzaam zijn, er zijn geen actiegroepen of demonstraties, althans niet over mondkapjes ?!

Ik word dit jaar 70 en de strijd tegen de zwaartekracht heb ik natuurlijk al lang verloren. Geen redden meer aan. Maar niet volgens mijn Aziatische vriendinnen. Hier is uiterlijk alles. Je ziet denk ik nergens zoveel klinieken voor plastische chirurgie, botox, fillers etc. als in Thailand. Het is hier een hele industrie waar ook veel toeristen op af komen.

Mijn vriendinnen hebben het ook altijd over hun uiterlijk. Alle selfies die ze maken (en dat zijn er veel) worden voor publicatie altijd eerst gefotoshopt. En dat terwijl ze er allemaal al prachtig en perfect uitzien met een rimpelloze huid. Om jaloers op te worden. Toch zijn ze altijd bezig om het nog strakker te krijgen. Ze botoxen rimpels die in mijn ogen nog niet eens aan de oppervlakte waren verschenen. De van nature prachtige wenkbrauwen worden ook allemaal gestyled zodat alles volkomen symmetrisch en perfect is. Ik vind dat ze er dan ook vaak allemaal hetzelfde uitzien. Maar het zijn wel plaatjes.

Daar kan je als Europese op leeftijd niet tegenop. Mijn vriendinnen dringen aan, ik moet toch echt die en die rimpel eens laten wegwerken. Fluitje van een cent en je ziet er meteen jonger uit. 'Nee hoor, niks voor mij. Ik ben zoals ik ben en het tenslotte gaat het om expressie in je gezicht en dat geeft karakter aan', zeg ik. Ik zie rollende ogen.

Nou ja vooruit, één keertje dan. Alleen een heel klein prikje. Niet meer dan dat. Ik leg de dame met de spuit uit dat het alleen dáár wil en niet dáár. En alleen maar een klein beetje. Ze houdt de halve spuit over. 'Geef maar aan een ander', zeg ik. Misschien zonde eigenlijk want zo goedkoop was het nou ook weer niet. Maar volgens mij is die lelijke rimpel zo goed als weg. Ik voel me al jonger.

Vraagt mijn man een paar dagen later: 'Je zou toch nog een keer dat botox laten doen?'.
OK, ik ben er klaar mee. Ik ga voor karakter!

Blijf van mijn NN af.

Soms lees je iets in de krant en maak je je daar erg druk over. Waarom eigenlijk? Ik ben met pensioen, maar blijf me betrokken voelen bij het wel en wee van NN. Ik ben trots op NN, Nationale-Nederlanden, een oud, gedegen en goed merk met kwaliteitsproducten, een opvatting over omgaan met mensen in het bedrijf en klanten, die mij zeer aanspreekt. Ik weet zeker dat veel oud-NN'ers het met mij eens zijn.

En dan lees ik zo'n bericht, snel en niet echt goed, over een bemoeial uit Amerika, die zegt dat het allemaal beter kan. Het komt erop neer, dat NN meer geld moet opleveren voor de aandeelhouders.

Altijd hetzelfde liedje denk ik dan, beetje boos. Weer van die mensen die alleen maar denken aan meer, meer. Het is vast mijn leeftijd, meer telt niet als gezondheid steeds zwaarder gaat wegen, je om je heen steeds vaker mensen weg ziet vallen.

En toch was ik benieuwd waar dit bericht dan op gebaseerd was. Ze deden het toch goed bij NN? Of was mijn blik ook hier vertroebeld door emotie?De NRC gaat doorgaans niet over een nacht ijs in haar berichtgeving en zij hadden kennelijk het lange document 'thetimeisnowfornngroup.com' van activistisch aandeelhouder Elliott doorgeploeterd. Deze Amerikaan had een commissaris van UBS, Dieter Werner, 'ingehuurd' om eens goed naar NN te kijken.

De conclusie kort samengevat: ze doen het goed. 'NN heeft een van de hoogste solvabiliteitsratio's, sommen de activistische aandeelhouders op, is goed in staat om te gaan met de lage rentes en Covid-19 en heeft een stabiele geschiedenis van dividenduitkeringen', zo staat in het NRC. Maar, ze hebben geen dividend uitgekeerd en dat is tegen het zere been van deze aandeelhouder. Wat NN vooral beter moet doen, is communiceren over wat zij gaan doen in de toekomst. Zo beleggers weten op hoeveel winst zij kunnen rekenen? Hoe ongewis de toekomst is, hebben we met z'n allen gemerkt.

Er zijn vast wel meer NN'ers die net als ik dit soort berichten lezen, herlezen, uitpluizen en er dan een mening over vormen. Mijn eerste reactie was een oproep aan alle NN'ers om aandelen NN te kopen. Betrokkenheid tonen bij een bedrijf waar je je zo mee verbonden mee voelt. Nog eens nagedacht of ik dat wel zou moeten doen. Daarna dacht ik, ik heb alle vertrouwen in David Knibbe, die zorgt er wel voor dat alles weer op zijn pootjes terecht komt.

Dat David goedgerichte trappen kan uitdelen, heb ik lang geleden gemerkt bij een spontaan spelletje voetbal. Het ging volgens mij nergens over. Dat had ik verkeerd gezien. Het gaat namelijk altijd ergens over, aldus een toen nog onbekende trainee bij ING. Dus David, zet hem op.Ik weet zeker dat jij ook van Goliath zou winnen!

Angela van Leeuwen

Angela van Leeuwen 

Er was sneeuw gevallen. Mooie sneeuw waardoor kinderen op allerlei sleetjes door vaders in de straat werden voortgetrokken. Het was een feestelijk gezicht. Mooi, dacht ik, dat die vaders lekker buiten bezig zijn en even niet vastgekluisterd zaten aan het scherm. Want hoe slim al die zoom-mogelijkheden ook zijn, er gaat niets boven echt contact.

In onze straat was flink gestrooid en daarna werd vanuit gemeentewege de sneeuw aan de kant geschoven. De school aan het eind van de straat, moest immers bereikbaar zijn, ook al was die school nog steeds niet open. De aan de kant geschoven sneeuw vormden hopen voor ieders oprit. Eerst belde de buurman van verderop, ziek en niet in staat de sneeuwhopen weg te vegen. Hij had hulp nodig. Even later zat de overbuurvrouw met haar auto vast in een sneeuwhoop. Ook daar werd met vereende krachten hulp geboden.

De zon kwam door. Het was lekker buiten en dus togen de mannen in de straat met hun sneeuwschuivers aan het werk. Flink doorscheppen en dan, met de sneeuwschuiver in de hand, even tijd voor een praatje. Over de auto's die je vooral niet in z'n een, maar in z'n twee moest zetten, wilde je over die sneeuwhopen de weg kunnen bereiken. Over de kans om te kunnen schaatsen. De overbuurvrouw kwam de sneeuwschuiver lenen. Ook zij had behoefte aan zomaar een praatje. Het was weer ouderwets gezellig en niemand dacht aan wat niet meer kon, maar genoot van dat wat er nu was.

De wereld is kleiner geworden. Onze vrienden overzee mailen we vaak en zeggen steeds dat we zeker langskomen als het weer kan. Reizen naar die landen waar we graag nog eens naar toe willen, zijn op de lange baan geschoven. Het komt goed, roepen we met z'n allen. Maar het duurt lang.

Naar de kapper kan nog steeds niet en ik vraag me af hoe zij het in het Knippandje financieel gaan redden. Bij de sportschool hebben veel mensen hun abonnement opgezegd. Zij doen er bewonderingswaardig veel aan, om mensen ter wille te zijn en buiten te laten sporten. Wij doen het, ook al is het steenkoud, en hebben ons abonnement voor een jaar verlengd. Juist die lokale ondernemers zorgen voor de binding in ons dorp. Niet de verre reizen, maar de afstand tot de zwaaiende buurvrouw aan de overkant, is wat nu telt. Dat geldt ook voor het lidmaatschap van VO-NN. We kunnen nog niet overal heen, maar belangrijk is nu trouw te blijven aan wat was, zodat het morgen er nog is.

Vonden wij ook altijd. 

De reis die niet doorging...

Soms vraag ik me af, waarom wil ik dit eigenlijk? Ik houd van reizen, vooral van reizen met de auto. Geen problemen met inpakken. Niet eindeloos na hoeven denken of ik dit boek, die schoenen wel mee kan nemen. Bij reizen met de auto is het gewicht van mijn koffer niet van belang. Maar, nu gingen we weer vliegen. Dus was het weer wikken en wegen.

We hadden deze reis al een half jaar van tevoren gepland. Sinds we hoorden dat onze vriend in Florida ernstig ziek was en ons graag nog wilde zien.

We zouden hem gaan opzoeken in het verpleeghuis waar hij sinds een paar weken lag en daarna een niet te lange vakantie houden. Florida was duur en druk geworden sinds die eerste keer, lang geleden, dat we daar bij een vriendin waren gaan logeren. Zij was onlangs overleden en nu gingen we de Amerikaanse vriend die we via haar hadden leren kennen en waarderen, weer bezoeken.

's Nachts kon ik niet slapen. Een bericht op CNN dat ik zojuist had gelezen, spookte door mijn hoofd. Ook twijfelde ik of ik wel de goede handtas had uitgekozen. Door de vele spullen was deze te dik geworden en waarschijnlijk moest deze bij de incheckbalie in mijn rugzak worden opgeborgen. Dus, ging ik om een uur 's nachts toch nog even die andere handtas zoeken.

Vijf uur 's ochtends ging de wekker. Alle bagage stond klaar. Met een beetje geluk waren we binnen een uur op Schiphol. Toen hoorde ik het geluid van een sms die binnenkomt. Wie stuurt op dit uur een bericht? Dat voorspelde niets goeds. TUI stuurde een SMS-bericht. 'Kom niet naar Schiphol, Trump heeft de grenzen gesloten voor alle vliegverkeer uit Europa'.

Mijn altijd nuchtere echtgenoot reageerde ook nu stoïcijns: 'Dan kunnen we beter verder gaan slapen'.

Het was natuurlijk groot nieuws. De vertegenwoordiger van de reisbranche vertelde opgewekt dat vanzelfsprekend alle gecancelde reizen werden vergoed.

Op dat moment nog niet gehinderd door inzicht in de catastrofe die zich aan het ontwikkelen was. Ik belde direct het reisbureau om te vragen of wij het geld van onze reis terugbetaald konden krijgen. Binnen een uur werd mijn echtgenoot, die officieel de reis had geboekt, gebeld. Natuurlijk werden de reiskosten teruggestort in de hoop dat wij later in het jaar opnieuw die reis zouden boeken.

Inmiddels is het drie maanden later. Onze vriend is de dag nadat hij te horen kreeg dat wij niet konden komen, overleden. Heel verdrietig. We hopen dat we in maart volgend jaar wel aanwezig kunnen zijn als hij wordt bijgezet op het veteranenkerkhof met een speciale ceremonie.

De reis op zich hebben we niet gemist. De vakantie doorgebracht in de eigen tuin. Het mooie weer heeft veel vergoed en we hebben genoten van de bloemen die we op zagen bloeien, de boeken die we hebben gelezen en de vele wandelingen met hond, die vooral blij was dat hij niet lang in het dierenhotel moest blijven.

Soms gaat alles anders dan je lang tevoren hebt gepland. Dan koester je vooral wat je wel hebt, elkaar, een goede gezondheid en blij kunnen zijn met kleine dingen. En dat geld dat we terugkregen van die reis? Dat kwam heel goed uit want door de coronacrisis vielen ineens alle inkomsten van mijn als ZZP'er werkende echtgenoot weg.



Angela van Leeuwen