Skip to main content

Blogs VO-NN

Hier vindt u blogs van VO-leden. Wilt u zelf ook blogs schrijven, neem dan contact op met het secretariaat. U kunt altijd op de blogs reageren. U vindt dan de reactiemogelijkheid onder de tekst. U kunt zich ook abonneren op de blogs. U krijgt dan een e-mail met de laatste blog.

Aan een half woord genoeg hebben...

Ken je die uitdrukking: "aan een half woord genoeg hebben", om te weten waarover het gaat? En het klopt helemaal. Met een woord, een foto of zelfs een geur kan een herinnering weer bij je terug komen. Mooie herinneringen of afschuwelijke dingen waar je 's nachts nog wakker van kan liggen. Want de gewone mooie dagen, die herinner je je nauwelijks. Weet jij nog wat je vorige week woensdag at, waar je in 2005 op vakantie was of hoe en met wie je in 1999 Kerstavond hebt gevierd? En dat zijn dan nog momenten, die je je zou moeten kunnen herinneren. Als er dan een foto opduikt of als je iemand tegen komt, kan dat weer helemaal terug komen.

horen 300Nu ik al jaren permanent een bril draag, zijn mijn oren aan de beurt. Ik hoor al zoveel niet meer. Het fluiten van de vogeltjes buiten. Ik heb moeite met het volgen van een Nederlands gesproken film (zonder onderschrift!) en op een receptie of een rumoerige verjaardag begrijp ik gewoon niet waar men het over heeft. Over eenzaamheid gesproken: gewoon met vrienden en kennissen om je heen. Daar wilde ik wat aan doen. Ik ben nu aan het experimenteren met een gehoorapparaat. Natuurlijk weer problemen met het koppelen met mijn smartphone, maar ik hoor weer méér. Vaak een blikkerig geluid, maar ook de auto's en het rumoer om me heen. Soms niet eens heel plezierig: ik hoor nu ook de A13 ruisen in onze tuin, soms dreunen, op enige afstand van onze woning. Als je luistert is vaak al 60% voldoende om het hele woord of gesproken zin te begrijpen. Maar als je een beetje doof wordt, haal je die 60% niet meer. Dan wordt het lastig. Je omgeving raakt geïrriteerd als je steeds maar roept "Wat?". En je ziet het bijna niet, dat apparaat achter mijn oren.

ross 300Zo gaat dat ook met lezen: iedereen leest het eerste deel van woorden en begrijpt toch wat er staat. Vandaar dat je aan een half woord genoeg kunt hebben. Maar ook met verhalen kan je dat hebben. Ik heb een oud boek van mijn favoriete schrijver Tomas Ross gevonden bij de Rataplan (kringloop): "Het goud van Salomon Pinto". Uit 1968 en niet meer te koop in de boekwinkel. Een verhaal over een nabestaande van een joods vermogend gezin, dat meegevoerd is door de nazi's in de Tweede Wereldoorlog. Razend spannend. Als je er aan begint, moet je gewoon alle 247 bladzijden zo snel mogelijk lezen. Maar helaas, het blijkt een misdruk te zijn: na bladzijde 129 zijn er twee pagina's blank. En dan weer twee bladzijden afgedrukt en weer twee bladzijden blank en zo door. Ik mis in totaal 14 pagina's aan tekst. Ik heb stug doorgelezen en voor zover ik weet, mis ik niets van het verhaal. Ik verzin het er zelf wel bij. Bijzonder om te ervaren.

Ik denk dat het zo ook in het leven gaat: wat je mist, mis je niet omdat je niet weet wat je mist. En wat je niet mist, hoort er gewoon bij. Je kunt jezelf zaken ontzeggen, spulletjes weg geven, anderen helpen en je wordt er niet minder van. Misschien wel beter zo. Dat is de les die je er uit zou kunnen trekken. Een mooie Kerstgedachte.

Zo gaat het ook met je herinneringen. Naar mate je ouder wordt ga je anders over het leven denken. Herinner je je soms zaken die je eigenlijk al vergeten was. Maar dan in een ander perspectief. Het is leuk om weer iemand tegen te komen, die je doet herinneren aan mooie tijden. Een liedje op een speciaal moment.

Tijden die je samen met hem of haar toen bijvoorbeeld bij NN, Delta Lloyd of RVS hebt beleefd. En die kans is er weer. Op 18 januari 2023 in Zoetermeer, waar we de Nieuwjaarsreceptie en de Ledendag tegelijk gaan beleven. Een evenement met een grote Plus. Een reden om met veel mensen samen te komen en er dan ook veel collega's weer eens te ontmoeten. Vooral met al die nieuwe leden van het afgelopen jaar!

De laatste keer dat ik op een Ledendag was, kwam ik er de pleziervaartuigenexpert van vroeger tegen, uit de tijd dat ik nog bij Transport Pleziervaartuigen werkte in de jaren 1975-1979. Leuk, want ik was indertijd een dagje met hem mee geweest. En de oud-klokkenmaker van toen, de specialist die in zijn vrije tijd klokken van collega's onderhield. Kortom, je hebt aan een korte ontmoeting met oude bekenden genoeg om veel van je goede herinneringen opnieuw te beleven.

Pak je kans op 18 januari 2023 bij VO-NN in Zoetermeer en ga voor the Good Old Times!

  4208 Hits

Mijn Nieuwjaarswens

monoprint01-600

Het is weer zover. De kaartjes met al die goede wensen voor de Kerstdagen en het Nieuwe Jaar vallen in de brievenbus. Mijn echtgenote kijkt er altijd naar uit. Zelf begint ze in november in haar 'tuinhuis' aan de creatie van haar eigen kaartjes. Kleine aquarelletjes. Op grote vellen papier leeft ze zich helemaal uit waarna met een passe-partout de kunstwerkjes worden geselecteerd tot Nieuwjaarswensen. Mono printjes noemt ze haar werk. Een aparte techniek waarvan een aantal werken hun weg over de hele wereld vonden toen ze nog zeer actief was en exposities had. Ik herinner me nog een Zwitser die haar werk kocht en vervolgens een brief van maar liefst zes kantjes stuurde, handgeschreven! Die heeft mij met stip verslagen, want zelfs in het begin van onze relatie was ik met een brief van twee kantjes al heel productief….

Maar goed, terug naar haar Kerstkaarten. Dagenlang loopt ze te dubben hoe ze de grote vellen kan inrichten in kleine delen. Af en toe mag ik ook komen kijken en mijn mening geven. Er zijn vier categorieën: juweeltjes, toppers, mooi en die kan ook nog wel. Die selectie komt uiteraard ook om de hoek kijken bij de vraag wie krijgt welke kaart? Dat is ieder jaar weer een vast patroon. Ik heb al onze contacten in de computer gezet, maar mijn vrouw gebruikt een klein zwart adressenboekje. Volgens mij al ruim twintig jaar oud. Maar ze zweert erbij en moet niets hebben van digitaal geprinte adressen. 'Veel te onpersoonlijk' zegt ze. 'Handgeschreven adressen geven een extra dimensie, daar zit een stukje emotie in'. En dan komt dus het grote moment van de verzending. Eerst komt de selectie van de kaartjes c.q.. mono printjes. En dan mag ik de adressen oplezen en zij schrijft. 'Stuur je die mensen echt nog een kaart' vraag ik bij een in het zwarte boekje opgenomen aantal namen?. 'Die staan volgens mij niet eens in de computer en heb je er dit jaar eigenlijk nog wel contact mee gehad?' 'Nee", zegt ze, 'maar die krijgen ieder jaar een kaart, ze sparen ze zelfs en soms staan ze in een mooie lijst in de hal of het toilet'. 'Maar mensen die we het hele jaar niet spreken stuur je toch geen kaart?' probeer ik nog een keer. 'Geef mij het adressenboekje maar, want met jou wordt dit toch niks' zegt ze. 

Even later doe ik een ander poging. 'Krijgen Hans en Marjolijn ook een kaart?'. 'Misschien wel' zegt ze, 'maar ik wacht eerst af of ze ons wel een kaart sturen'. Dat is wel heel bijzonder. Je wacht dus of iemand jou een kaart stuurt en dan stuur je er één terug. Als iedereen die theorie zou hanteren scheelt het een hoop postzegels, denk ik. Ook uniek is de wijze waarop de mensen bij ons in de buurt de kaart bezorgen. Wachten tot het donker is en dan hup snel in de brievenbus gedumpt! Ook daar zijn overigens mensen bij die we door het jaar heen nauwelijks spreken. Maar de bedoelingen zijn goed. 

Fijne Feestdagen en een Gelukkig Nieuwjaar. Ik vind zelf de term Gelukkig wat ongelukkig gekozen. Wat is precies gelukkig? Dat zal voor veel mensen heel verschillend zijn Gezond vind ik een beter woord, zeker in deze onzekere tijden van corona. Wij hebben inmiddels de derde prik, de boost, gehad, maar ik heb in mijn omgeving een aantal geprikte mensen goed ziek zien worden door toch een besmetting. Dus gezond zijn in 2022 voor iedereen dat is mij grootste wens. Dan word je misschien wel vanzelf gelukkig.

Ik hoop van harte dat dat zal gelden voor alle oud collega's van de VO-NN. Gezond en gelukkig, ook als je geen pareltje van een kaart van mijn echtgenote hebt ontvangen. 

Hoewel, je kunt er natuurlijk zelf één sturen want dan krijg je er kennelijk één terug.

  4283 Hits

Kerst

X-mas-3-600

Sinds begin november zijn we hier al in kerstsfeer, nou ja sfeer? Het is hier natuurlijk zonnig en warm dus dat geeft al een andere beleving. Thailand is een boeddhistisch land en de Thaien hebben dus eigenlijk niks met het christelijke Kerstmis. Maar voor Thaien is het belangrijk dat het een feest is (en daar houden ze van) en dat er versierde bomen en cadeautjes bij horen. Ze gaan dan ook helemaal uit hun dak met kerstversieringen. In de winkels klinken overal kerstliedjes, al wekenlang. Ik zou er gek van worden als ik in zo'n zaak zou moeten werken. Maar de Thaien zijn stoïcijns, die maken zich nergens druk om. Het (vele) personeel in de winkels staat met mondkapjes en kerstmutsen op (of zo'n diadeem met rendierhoorntjes en belletjes; terwijl "Dreaming of a White Christmas" luid uit op de achtergrond klinkt zijn ze onverstoord bezig met hun telefoontjes.

Alles is hier gewoon open met kerst, het zijn dagen zoals alle andere. Soms denk ik terug aan de sfeervolle dagen in Nederland: koud buiten, gezellig warm en sfeervol binnen, kerstboom opgetuigd, veel kaarsen en feestelijke etentjes. Maar ja, denkend aan het natte en koude weer, zit ik toch liever in dit warme land!

Ongeacht de locatie is dit altijd een tijd om terug te blikken. Dit was weer een Covid-jaar en er valt dus helaas niets op te halen aan mooie reisherinneringen of andere bijzondere evenementen. De sociale contacten zijn noodgedwongen beperkt gebleven. Gelukkig gaat het hier momenteel de goede kant op met steeds minder infecties, meer vaccinaties (en geen weigeraars) en dus nauwelijks nog beperkingen. Het scheelt ook dat de Thaien van nature zoveel afstandelijker zijn dan de westerlingen; dat is in deze Covid-tijd natuurlijk mooi meegenomen. Zoenen is er sowieso al nooit bij, maar ze geven elkaar ook zelden een omhelzing of een hand. Alleen een respectvolle "wai", dat is een kleine buiging met gevouwen handen onder de kin.

Toen we hier kwamen wonen had ik eigenlijk niet verwacht dat de contacten met de Thaien die we zouden leren kennen zo afstandelijk en onpersoonlijk zouden blijven. Over de Thaien uit mijn Soroptimistclub (internationale serviceclub voor vrouwen) weet ik nog steeds heel weinig, terwijl ik ze toch al zoveel jaren regelmatig zie en spreek. De vriendschap is niets vergeleken met de dierbare band die je in Nederland met andere vrouwen opbouwt. Hun afstandelijkheid, met name naar niet-Thaien, past nu eenmaal in hun cultuur. Hun persoonlijke leven schermen ze af en ze zullen niet gauw hun gevoelens laten zien of hun eerlijke mening geven.

Het is grappig dat ze hier altijd meteen naar je leeftijd vragen, iets wat in Nederland niet zo gepast is, zeker niet op mijn leeftijd. Maar voor Thaien is leeftijd belangrijk want daarmee wordt meteen de positie en rangorde bepaald. Hoe ouder, hoe meer respect en hoe dieper de buiging. Als ik zie hoe dat nu in Nederland gaat vind ik het een verademing om te zien hoe respectvol Thaien omgaan met hun oudere landgenoten.

Terug naar de kerst. Vandaag ben ik naar de grootste plantenmarkt van Bangkok geweest om o.a. kerstrozen te kopen. Het is altijd een feest om op die markt te lopen tussen zoveel prachtige bloemen en planten. En alles is er goedkoop. Nou ja, behalve dan de kerstrozen. Want wat blijkt: voor 2 mini-kerstroosjes betaalde ik omgerekend ruim € 15, want ze waren import: uit Holland! Om het taxiritje toch goed te besteden heb ik ook maar een heleboel mooie orchideeën gekocht voor de helft van dat geld!

In mijn jonge jaren hadden wij een echte boom met echte kaarsjes. Voor mijn moeder was het een stressvolle tijd; een grote emmer water stond dan ook altijd stand-by. Maar de sfeer was sprookjesachtig! Nu hebben we onze plastic boom mooi opgetuigd met plastic ballen. En er zitten nieuwe batterijtjes in onze plastic kaarsen. Ik heb me suf gezocht naar echte kaarsen maar daar doen ze hier niet aan; op enkele geurkaarsen na die, ook als ze niet branden, op afstand al te ruiken zijn. We sluiten dit Covid-jaar af en hopen voor iedereen op betere tijden in 2022. We blijven positief: de vakantie in Nederland is in ieder geval geboekt!

Sawadee pi mai! (Happy New Year!)

  3040 Hits

Mijn extra lockdown.

Koga-350
Uitgerekend op dezelfde dag dat onze bondscoach Louis van Gaal van de fiets valt en daar een blessure in zijn heup aan overhoudt, krijg ik bij het afstappen van mijn fiets een zweepslag in mijn linkerkuit. Op de parkeerplaats van een kleine super bij ons in de buurt. Ik heb nog zo'n echte herenfiets met dus een extra stang in het frame. Toen ik deze fiets kocht was een lage dames instap alleen voor 'watjes'. Maar daar sta je dan. Ik kon geen kant op en zat dus nog steeds met beide voeten geblokkeerd aan de grond op de fiets. Op een kleine afstand van mij zit een allochtone vrouw bij de ingang van de super krantjes te verkopen. Ze zit daar regelmatig. Ze kijkt me aan, zonder enige emotie, en ik zie haar denken; 'Jou help ik niet. Koop jij eerst maar eens een keer een krantje bij mij'. Een aardige man die een redelijke voorraad lege wijnflessen wil dumpen in de afvalbak voor glas helpt me van de fiets af. Pfff. Dan met veel pijn strompelen, leunend op de fiets, naar huis. Normaal een afstandje van een paar minuten. Ik doe er nu een half uurtje over. 

Eenmaal binnen trekt mijn echtgenote, oud verpleegkundige, een heldere diagnose. Scheurtje in de kuitspier, beter bekend als een zweepslag. 'Behandelen met ijs en been omhoog houden, duurt een paar weken'. 'Misschien is intapen beter stel ik voor'. 'Geen sprake van' zegt ze en komt gelijk met een koelelement uit de vriezer. Inpakken in een theedoek en hup op de kuit bevestigd. Daar zit ik dan. Dag rondje golfen, dag fitness. Totale lockdown in mijn eigen bubble. Dat wordt TV kijken of een goed boek lezen. Ik begin met het laatste. De nieuwe man van Thomas Rosenboom. Goed boek en speelt zich onder andere af in mijn geboorteplaats Hoogezand. We hadden een scheepswerf schuin tegenover ons huis. TV kijken doe ik niet zoveel. Mijn ega kijkt graag naar spelletjes, zoals twee voor twaalf, per seconde wijzer en het mes op tafel. Ik weet het roept ze regelmatig bij de gestelde vragen en spoort mij aan ook mee te doen. Ik doe niet mee. Stel je voor dat ze meer weet dan ik….En die kans is groot. Ik kijk liever naar Klouk, een quiz op RTV Noord over je kennis van de provincie Groningen. Als je de vraag niet weet mag je, één keer, het paard inzetten, het Peerd van Ome Loeks. Staat voor het station in Groningen en heeft voor mij bijzondere herinneringen. Lang geleden in mijn sportverleden zat ik daar bovenop voor een foto in het blad Televizier, samen met Rob Groen en Korrie Winkels.

We hebben ook Netflix, maar ik vind de films over het algemeen van een matige kwaliteit en veel van hetzelfde. Series heb ik niet zoveel mee. De films op de commerciële Nederlandse zenders neem ik meestal op. Dan hoef ik niet die oeverloze en vaak onzinnige reclame te zien omdat ik ze kan doorspoelen. Reclames, sommige zijn ronduit irritant. Zeker als je ze zo vaak langs ziet komen. Ik heb dat bijvoorbeeld bij die langharige blonde dame, die mij op haar matras wil laten slapen. De matras zal wel goed zijn, maar je zult haar er toch bij krijgen….... Met stip op één staat die vreselijk amateuristisch gespeelde reclame van dat bedrijf dat ons huis van boven tot onder wil beveiligen. En die bordjes aan de gevel betekenen voor de echte inbreker volgens een kennis van mij die in de beveiliging zit: 'hier valt dus wat te halen'. For sure…. Zijn advies: een klusser goede sloten laten aanbrengen, 's nachts niet de gordijnen dicht en een lampje laten branden. Volgens mij is trouwens die acteur die in bed aan zijn vrouw vraagt of het alarm is aangezet, dezelfde die met een trapliftje in huis naar de slaapkamer moet. Met daar een andere vrouw trouwens, maar dat terzijde...

Maar goed, ik moet nu wel wat doen om de tijd te doden. En dan moet ik ook nog oppassen dat de kilootjes op niveau blijven, want niet tot nauwelijks bewegen en af en toe wat extra's nemen is niet echt gezond. Komt ook nog een goede vriend met een mooie fles rode wijn op "ziekenbezoek" een fanatiek sportman en medisch goed deskundige en hij spreekt zeer optimistische taal over de blessure: 'een weekje of vier als je rustig aan doet, anders zes…..' De wijn lacht me opeens toe. Gelukkig heb ik nog een redelijke voorraad. Die moet toch maar een keer gedronken worden Dat moet in vier weken wel lukken. Ik denk opeens aan die man bij de glasbak, die me heeft geholpen.
Maar rustig aan doen, het heeft ook zijn voordelen. Ik kan me nu onbeperkt bezighouden met mijn familie-archief. Genealogie. Al gestart in de jaren negentig en best boeiend. In een commerciële DNA test, zoals Kees Bruin schrijft in zijn blog, heb ik niet veel vertrouwen. Maar toch wel interessant om te weten waar je oorsprong ligt. In ieder geval komt er een interessante Zwitserse dame in de rechte lijn voor, die in Groningen neerstrijkt en een voorvader van mij rond 1780 de sponde in lokt. Maria Magdalena du Bois de Dunilac.

Hoe en waarom komt ze in Groningen terecht? Ik heb het nog steeds niet ontdekt. Ben er zelfs voor naar Neuchâtel afgereisd, waar ik wel haar ouders ontdek in Noiraique in de Val de Travers. Als ze in Groningen redelijk vroegtijdig komt te overlijden duikt mijn voorvader in de rechte lijn ook nog even in bed met een dochter van de burgemeester van Groningen. Quirina Antonia Anna van Iddekinge. weduwe. Een huwelijk (een moetje dus) is het gevolg, met een klein Bossje als resultaat maar daarna wordt het huwelijk weer snel ontbonden "wegens onenigheid der humeuren...."


Je kunt tegenwoordig bijna alles digitaal vinden, maar ik vind het veel leuker om een archief te bezoeken. De geur van het verleden opsnuiven. Ga ik ook zeker weer doen als ik weer kan lopen…

Frits Boss

  4341 Hits

Feest!

party-1
Binnenkort hoop ik mijn verjaardag te vieren en daar geniet ik in Thailand toch meer van dan toen ik nog in Nederland woonde. Ik herinner me nog goed die sombere, gure en natte dagen in november. Nu begint hier juist het beste en droge seizoen met elke dag stralende zon, zonder dat het erg heet wordt. Een echt feest zal het nu overigens niet worden met de huidige Covid-regels, maar een lekker etentje in een van de vele geweldige restaurants van Bangkok kan in ieder geval weer. En hopelijk zijn de maatregelen dan weer iets versoepeld en mag er weer alcohol worden geschonken. Alhoewel, we hebben inmiddels gemerkt dat veel restaurant- (en bar) eigenaren het helemaal hebben gehad met de alcoholban, die al sinds maart van kracht is. Sommigen hebben daar dan ook een oplossing voor gevonden: de lokale agent krijgt wekelijks wat geld toegestopt zodat hij een andere kant op kijkt. Tja, dat is ook Thailand!

Toen we in Hua Hin woonden, in een huis met een grote tuin, was dat ideaal voor tuinfeesten. Dus kon ik eindelijk op mijn verjaardag een tuinfeest geven; toen ik 60 werd hebben we dan ook flink uitgepakt. De stafmedewerkers van het park waar we woonden zouden de aankleding, het buffet en de drank verzorgen. Ik had al weken tevoren onze wensen met hen besproken en alles zou dik in orde komen. Maar ja, dit is Thailand (TIT!). Om te beginnen komen de Thaien die een klus moeten doen altijd veel later dan je afspreekt en dan begint de stress (bij mij, niet bij hen!) Enfin, alles werd opgetuigd en versierd, maar een uur voordat het feest zou beginnen werden pas de bestelde cocktailtafels bezorgd: een paar van die lage bijzettafeltjes… Paniek! Maar gelukkig begrepen ze toch uiteindelijk wat het had moeten zijn, dus vertrokken ze weer en kwamen een half uur later terug met een pickup-truck vol met een ratjetoe aan hogere tafels die wel bruikbaar waren. En ach, je leert hier ook om je niet druk te maken; dus snel kleedjes eroverheen, kaarsjes en bloemetjes erop en klaar!

Voor een feest komen de gasten hier overigens wel altijd op tijd: als de uitnodiging aangeeft dat het feest om 7 uur begint kan je de gasten dan ook meteen verwachten. Dat heeft er ook mee te maken dat er op elk feest flink wordt gegeten. Met een borrel, al dan niet met een hapje, kan je hier niet aankomen. Dus er zijn altijd uitgebreide buffetten. Als je laat komt heb je kans dat het eten al op is of het staat dan wel erg lang in van die opwarmbakken. Iedereen komt dus op tijd en gaat weer op een redelijke tijd naar huis. Lekker doorzakken? Dat deden we met de gasten die uit Nederland waren overgekomen!

In Thailand is het ook gebruikelijk dat je altijd je schoenen uittrekt als je ergens bij iemand het huis (of een tempel) binnengaat. Dat geeft dus een leuk gezicht bij een feest, al die schoenen voor de deur. Ik heb er overigens wel aan moeten wennen. Zeker als je je feestelijk hebt aangekleed met een leuke jurk en je moet de avond verder op je blote voeten lopen. In die zin geef ik ook weinig meer uit aan elegante schoenen. Afgezien van het feit dat het plaveisel buiten hier vaak zo slecht is dat je daar met hoge hakken toch al niet elegant op kan lopen, moet je ze vervolgens toch voor de deur weer uitdoen.

Het geven en ontvangen van cadeautjes gaat hier ook anders. Ik heb in het begin eens veel moeite gedaan om voor een Thaise gastvrouw een leuk presentje te kopen, maar bij de begroeting werd het tot mijn teleurstelling ongeopend weggelegd. Ik weet nu dat het uit beleefdheid is dat ze het niet uitpakken. Ik vind het eigenlijk een prima regel: je voorkomt in ieder geval van die ongemakkelijke momenten dat je iets uitpakt dat je echt nooit had willen hebben, maar waarvoor je toch blij en verrast de gever moet bedanken.


Deze maand is er ook een belangrijk Thais feest: Loy Krathong. Dat is het zogenaamde Festival van het Licht, en het wordt gevierd op de avond van de volle maan. Als de maan opkomt verzamelt iedereen zich bij de zee, een rivier of een andere waterplek, waar de krathong in het water wordt gelegd. Een krathong is een soort bootje in de vorm van een lotusbloem. Daarop worden dan een kaarsje en wat wierookstaafjes bevestigd. Zodra deze worden aangestoken en op het water gelegd neemt het water die lichtjes mee en de Thaien geloven dat daarmee ook het ongeluk verdwijnt. Dus daarna begin je weer met een schone lei en lacht het geluk je weer toe! Je ziet soms de meest prachtige (en dure) krathongs die je overal kan kopen. 

Gelukkig worden de kratonghs tegenwoordig zoveel mogelijk van natuurvriendelijke materialen gemaakt want het geeft natuurlijk ontzettend veel afval de volgende dag op het water. Maar het is wel een mooie traditie! 


  3276 Hits

Jol Houtebeen

jol

Terugzoekend naar mijn afkomst, speurend in het verleden, ben ik vele generaties terug zijdelings verwant aan Cornelis Corneliszn. Jol, bijnaam "Houtebeen". Een admiraal van de West-Indische Compagnie die, geboren in Scheveningen in 1597, kaper en volksheld was tijdens de Tachtigjarige oorlog en overleden is aan malaria in Sao Tomé in 1641.

Overigens zijn dat mooie verhalen over Cornelis Jol. Een vechtjas zowel in Zuid-Amerika als in Afrika tegen Portugezen en Spanjaarden. En uiteraard tegen de Duinkerker kapers. Er zijn biografieën over hem bekend. Voor een samenvatting: zie Wikipedia. Overigens is niet alles om trots op te zijn.

Hedendaagse interpretatie van het uiterlijk van Cornelis Jol, zoals weergegeven in het Museo Puerta de Tierra in Campeche, Mexico.

Ook hier een Verborgen verleden met wat kunst en vliegwerk: het is de schoonvader van de halfbroer van voorvader Dominicus Pieterszn Mosch 1635-1672. Dus aangetrouwd, "van de kouwe kant" zoals mijn Scheveningse familie dat zou zeggen. Dit is een stukje familie, dat ik deel met mijn oud-collega Peter de Mos (voormalig Leven inspecteur NN). Peter is al veel langer dan ik met genealogie bezig en mijn vraagbaak als ik er niet uit kom. En uiteraard lid van VO-NN.

Tot slot een gedicht van Jan Vos (1662):
Dit is hy die de zee zal baanen naar de Mooren.
Heeft hy een been van hout? hy heeft een yzre handt.
  5285 Hits

Mijn voorouders waren Angelen!

Stonehenge_Closeup-450

Als Verborgen Verleden op TV komt, zit ik op het puntje van mijn stoel. Heerlijk is dat, al die BN'ers die hun verleden als het ware in de schoot geworpen krijgen en door deskundigen op hun zoektocht worden begeleid.

Alle varianten hebben we al gezien: de afstamming van Bourgondische ridders, Gerrit Zalm in een kasteel in Schotland tot en met onvermoede verzetshelden bij de 2e Wereldoorlog, de Marokkaanse voorouders van Jeroen Krabbé en de behoeftige voorouders van Herman Finkers.

Je ziet dat men er veel moeite voor doet om tot spraakmakende voorouders te komen. Waarbij soms halverwege de lijn van de voorouder van de vader op die van moeder wordt overgestapt.

Zelf heb ik een relatief eenvoudige voorgeschiedenis: van mijn vier grootouders komen er drie lijnen oorspronkelijk uit Scheveningen! Als je de Geschiedenis van Scheveningen er op na slaat, hebben die het echt niet makkelijk gehad: ziektes, stormen. Veel vissers zijn op zee gebleven. Geen vetpot!

Bij mijn hobby Genealogie heb ik zelfs mijn DNA laten onderzoeken. Na heel wat bedenkingen (DNA in databases)! Bleek dat 85,6% van mijn DNA van Engelse oorsprong is en 10,6% Noord- en West-Europees. Na ze eerst voor gek verklaard te hebben, heb ik zelf een theorie bedacht die dit kan verklaren.

Even ver terug in de tijd. Na de val van het Romeinse rijk (rond 400 na Chr.) verdrongen de Hunnen uit het Oosten andere volken en kwam de grote volksverhuizing op gang. Vandalen, Visigoten, ach je kent de namen wel uit het bekende stripverhaal van Asterix en Obelix. De Angelen, de Saksen en de Juten uit onder andere het huidige Denemarken trokken naar Brittannië. Een deel van die Angelen deed dat via de Nederlandse kust. Stel dat een deel ervan is blijven hangen en tot de oorspronkelijke Scheveningers uitgroeiden. Eeuwenlang werd er nauwelijks verhuisd en bleef men wonen waar men werd geboren. Daarmee zijn die Angelen een mooie verklaring van mijn "Engelse" DNA-afkomst en van andere oorspronkelijke Scheveningers. Deze theorie met betrekking tot de Angelen is overigens geheel voor eigen rekening, niet echt getoetst, maar zoals iedere theorie; een hypothetische verklaring en een mooi verhaal. 

  5156 Hits

Juweeltjes

havank

 Ken je dat gevoel? Dat je een gouden schuurvondst hebt gedaan? Vergelijkbaar met de vondst van 10 oude automobielen van rond 1920 op een afgelegen boerderij?

Als ik naar de markt op Oud-Rijswijk ga (of tussendoor in een Kringloop of Rataplan) ga ik altijd even kijken bij de boekenverkoop van de Rotary voor het goede doel. Prima alfabetisch gesorteerd vind ik daar soms de mooiste boeken. Het liefst kijk ik dan in het hoekje met de oudste juweeltjes.
Zoals "Volmaakte Grond-Beginzelen der keukenkunde, behelzende eene korte dog volledige verhandeling, van alles wat een Kok of Keuken-Meid weeten moet … etc." uit 1758 of "Verzen" van Potgieter uit 1929 of "De betekenis van Nederlandse familienamen" uit 1944.

Maar die schuurvondst: "Polka Mazurka" van Havank uit 1948.

Een gebonden uitgave, mogelijk eerste druk. Heerlijk sfeertje. Het begint met een beschrijving van de hoofdpersoon. "Het mannetje liep mistroostig te mopperen in de mist". "… waar het licht van de schaarse lantaarns gesmoord werd in druipend natte watten van grauwe herfstnevel". We hebben het over Inspecteur Carlier alias De Schaduw. Ik ben buiten onder de overkapping gaan zitten met een glas cognac en een sigaartje (eens in de drie weken trakteer ik me daarop: het moet iets bijzonders blijven). Terwijl het buiten donker, nat en guur was en ik met een warme jas aan zat te lezen tot het donker werd, werd ik meegenomen in het verhaal van het bescheiden boekje (met helaas vrij kleine lettertjes). Hij botst in het donker tegen een meisje, dat hem onverstaanbaar in het Russisch iets toevoegt. Later vindt hij haar vermoord terug in een geparkeerde Delage. Een nostalgisch automerk dat tot 1953 de Franse wegen bevolkte en binnenkort weer als hybride hypercar in Frankrijk te koop is. Zie je het voor je ogen: een mannetje dat met hoog "opgespalkte jaskraag" in de mist door Parijs loopt. Een inspecteur die nog met een politiefluitje de lokale dienders kan alarmeren. En criminelen die je als het ware op straat nog kunt herkennen aan hun uitstraling. Het verhaal eindigt met "En ons rest niets anders dan deze bladzijde om te draaien". 

Ik kan daar wel enthousiast van worden. Ik heb buiten zitten lezen tot het donker werd. Mocht je nog eens de gelegenheid krijgen, dan kan ik je aanraden om zo'n verhaal op een koude herfstavond te lezen.
Maar ja, ik houd van een goede detective op tv of als boek en ben fan van Tomas Ross, een fiction schrijver uit Den Haag.
Het zijn die kleine dingetjes in het leven, waar je zo warm van kunt worden. 

Tot je vrouw zegt als je thuiskomt van de markt: Wat moet je met die oude troep. Heb je nog niet genoeg? Moet je niet eens dat hok van je gaan opruimen.
  5217 Hits

Het verkeer in Drenthe…

protes_20211021-135123_1

Met belangstelling lees ik op onze site de laatste blog 'Het verkeer in Thailand'. Thailand, ik ben er nooit geweest, ook niet in een ander deel van Azië. Het zal er ook niet meer van komen denk ik. Ik zag toevallig deze week een stukje van een oude James Bond film met beelden uit Azië (Bangkok?) in een achtervolging van motoren en auto's in drukke straten, pleinen, markten en vooral veel scooters. Chaos dus. Dat liep voor de held natuurlijk wel goed af maar ik kreeg een beetje een beeld van de realiteit qua drukte in de steden in die regio. Bangkok, ruim tien miljoen inwoners. Tien miljoen!! Ik kan me daar eigenlijk niet eens een goede voorstelling bij maken. Ons buitenverblijf in Drenthe ligt in een dorpje van een kleine tweehonderdinwoners. Dat is een stuk overzichtelijker. Maar dat wil niet zeggen dat het verkeer hier totaal ongevaarlijk is. Oké, geen flitspalen, maar vaak mega grote tractoren op relatief smalle binnenwegen en vaak bemand met redelijk jonge bestuurders, die geleerd hebben dat de sterkste de meeste rechten heeft. Ik zag overigens bij de verlenging van mijn rijbewijs, dat ik ook zo'n monster mag besturen. Dat moet ik nog maar eens een keer proberen….. 

Overigens best een beetje een ruig volkje die bestuurders. Recent verdwaalde ik op mijn Vespa scooter opeens in een regionale protestdemonstratie van boeren bij het Provinciehuis in Assen. Voor ik het wist stond ik tussen mannen en vrouwen met protestvlaggen en megafoons, maar ook veel koffie, broodjes en zelfs een heuse barbeque.Ik schat toch wel een paar duizend mensen en de hele stad stond vol met die grote geparkeerde monsters en dus hadden we in Assen en omgeving heuse files. Ik heb trouwens wel een beetje genoten van deze aanhang van de Boeren Burger Beweging. Dat was weer eens iets anders in het normaal toch wel rustige Assen. De TT ligt al weer weken achter ons.

Maar over gevaar in het verkeer gesproken: kijk maar eens naar de vele soms redelijk smalle fietspaden in Drenthe met die talloze toch al op leeftijd zijnde berijders op een elektrische fiets. Zadel laag, hoogste ondersteuning en dito versnelling. Die rijden vaak veel te hard, dik 20 kilometer per uur, kijken nauwelijks goed uit, hebben meestal geen spiegel, en kennelijk maar één motto: zo snel mogelijk naar het volgende doel. Waarom eigenlijk? Terwijl Drenthe juist zo mooi is als je het rustig aan doet. Kijk om je heen naar de mooie natuurgebieden en de vele kleuren van de naderende herfst. Een nieuw fenomeen is je hond(en) meenemen in een karretje achter de elektrische fiets. Dus ruim het halve fietspad is dan in beslag genomen en vooral binnendoor de bocht nemen. En honden zijn massaal aangeschaft in de corona tijd. Geen pup meer te krijgen. Ik las trouwens dat ze nu weer massaal gedumpt worden!

En gevaar? Kijk ook maar eens naar de schooljeugd. Ik was het in de corona tijd al een beetje vergeten, maar zie nu dagelijks weer de jeugd op weg naar de lessen. Vier man gezellig naast elkaar is heel gewoon, de helft met het mobieltje in de hand. Ik, rond halfnegen,op de elektrische fiets terug van fitness (lekker om 07.00 uur 's ochtends beginnen bij F4F) en de horde van 'de jeugd heeft de toekomst' mijn kant op. En dan moet ik toch echt oppassen om niet van het fietspad afgereden te worden.

Kortom: in Bangkok is het peentjes zweten in het verkeer, maar ook Drenthe is niet veilig….. :-)

Frits Boss

21-10-2021


  4373 Hits

Het verkeer in Thailand

Bangkok-1

Laatst las ik dat je in Nederland een flinke boete krijgt als je met je telefoon in de hand op de fiets zit. Terecht, want het is ook gevaarlijk. Als we in Nederland zijn verbazen we ons er altijd over hoe georganiseerd het verkeer is geregeld, zeker nu we zo lang in Thailand wonen en zo goed het verschil merken. Afgezien van de irritatie over de vele flitspalen voelen we ons in Nederland toch behoorlijk veilig in het verkeer. Nou, dat is hier wel totaal anders!
Wie wel eens in Thailand is geweest zal het kunnen beamen: het verkeer is chaotisch en levensgevaarlijk. Op de lijst met de meest onveilige landen ten aanzien van het verkeer staat Thailand wereldwijd zelfs op de derde plaats. Het gaat vooral mis bij de brommers/motorbikes, die zijn verantwoordelijk voor 74 procent van alle verkeersdoden. Zij houden zich aan geen enkele verkeersregel, rijden zo hard mogelijk, vaak zonder helm, en ze zijn onderweg meestal druk met hun telefoontjes.

Het verkeer rijdt officieel links, maar lang niet altijd en zeker niet overal. Als de Thai snel van A naar B wil, en dat betekent dat hij dan tegen het verkeer in moet rijden, of via de stoep, dan doet hij dat ook. Daarbij komt dat de Thaien sowieso niet gewend zijn, of geleerd hebben, rekening te houden met andere mensen in het verkeer.
Voorrangsregels zijn het tegenovergestelde van de situatie in Nederland. Daar word je als kwetsbare voetganger zoveel mogelijk beschermd; hier ben je aan de goden overgeleverd! Degene met de meeste lef dan wel met de grootste auto/bus/truck heeft (of liever gezegd neemt) altijd voorrang, dan komen de kleinere auto's, dan de brommers en als laatste de enkele fietser. Als voetganger tel je in dit geheel niet mee. Zelfs oversteken op een zebrapad is niet veilig want auto's of brommers zullen echt niet voor je stoppen. Het maakt ook niet uit of er stoplichten bij staan want die worden ook niet altijd gerespecteerd.

Wij zijn ons avontuur in Thailand gestart in Hua Hin, een kustplaatsje ongeveer 3 uur rijden ten zuiden van Bangkok. Daar heb ik wel gereden maar eerlijk gezegd altijd met het zweet in m'n handen. Je aandacht kan geen seconde verslappen: auto's geven niet aan als ze van richting veranderen, ze schieten vanaf zijweggetjes zomaar de weg op, en vele brommertjes scheuren links en rechts langs je heen. In Hua Hin kom je ook overal dieren op de weg tegen. Overal zie je straathonden, koeien of kippen waar je omheen moet slalommen. En je komt ook geregeld kuddes met buffels tegen waar je niet omheen kunt. Ik heb daar in ieder geval wel geleerd dat je in het verkeer vooral geen haast moet hebben!

Nog even terugkomend op de boete in Nederland voor de telefoon op de fiets. Hier wordt het gebruik van de telefoon juist makkelijker gemaakt. Fietsers zie je hier overigens nauwelijks maar brommers des te meer. Zij hebben de telefoon meestal met een speciale klem op het stuur bevestigd en er wordt altijd volop gebeld en geappt. Nu het regentijd is, zie je veel van die kleine parapluutjes die speciaal zijn gemaakt om op zo'n klem te bevestigen zodat de telefoon niet nat wordt terwijl je rijdt en belt. Handig!

In Bangkok gebruiken we onze auto eigenlijk nauwelijks. Je kan die stress in het verkeer makkelijk ontwijken want het openbaar vervoer is geweldig geregeld en bovendien spotgoedkoop. Er is een uitgebreid metro netwerk, zowel ondergronds als bovengronds (de skytrain). Er rijden ook zoveel taxi's, Grab's en tuk-tuks, dat je altijd direct kan instappen en dan ook nog voor een luttel bedrag. Dus ik ben blij dat mijn man rijdt als het moet want sinds we in Bangkok wonen heb ik mijn Thaise rijbewijs maar aan de wilgen gehangen!

  3572 Hits

Nieuwe leden gezocht

 Er was een tijd dat mensen vervroegd met pensioen gingen na vele jaren hard te hebben gewerkt. In die tijd was het gewoon dat mensen 25, 30, zelfs 40 jaar werkten bij dezelfde werkgever en met 57,5 jaar met vroegpensioen konden vertrekken.leden1 300

Een idee dat nu wordt gezien als luxe, terwijl men even vergeet dat het arbeidzaam leven voor de meeste mensen toen begon rond de leeftijd van 19, 20.
Lang studeren was maar voor weinig mensen weggelegd omdat dit buitengewoon kostbaar was.

Pensioen blijkt vooral heel belangrijk te zijn, als je ervan moet leven. Voor die tijd zijn er maar weinig mensen die hier interesse in tonen. Toch is het, zeker met de wetswijziging op komst, van groot belang dat mensen zich verdiepen in wat hun te wachten staat. Daarom is het van belang lid te worden van onze vereniging; zie www.vo-nn.nl

Actieve leden gezocht
Als organisatie hebben we het land verdeeld in rayons. Ledenraadsleden, gekozen door onze leden, doen hun best onze vereniging goed te vertegenwoordigen. Daarnaast hebben we nog commissies waar mensen met gespecialiseerde kennis inzitten. Helaas stuiten we daar op een probleem. Mensen moeten nu minimaal tot 67, 68 en misschien wel 70 blijven werken. Niet omdat het zo leuk is, maar vooral omdat het economisch gezien, niet anders kan.

Dat heeft consequenties voor de actieve leden die wij zoeken; voormalig werkenden bij NN zijn er genoeg te vinden. En gelukkig slagen we er ook in meer jongere leden aan te trekken. Maar actieve leden die in commissies of het Bestuur willen zitten, dat is veel moeilijker dan
gedacht.

Wij hebben nu, zie elders op de site, een vacature bij onze commissie SEB en zoeken daarvoor iemand met een NN-achtergrond. Heb je suggesties en denk je dat dit iets voor jou is, aarzel niet maar neem contact met de commissie recruitment Frits Boss boss05@hetnet.nl of Jan Douwes jj.douwes@kpnmail.nl
  3779 Hits

Pas een maand bezig met het project “Leden werven Leden” en nu al 18 nieuwe leden

 Wauw! We zijn pas een maand bezig met ons project "Leden werven Leden" en we staan al op 18 nieuwe leden (31 januari 2022). Dank alvast aan onze wervende leden en aan alle leden die hier nog niet aan toe gekomen zijn: volg het goede voorbeeld en zorg dat u ze verslaat!

Ik ben oprecht trots. En ik is: Dick van Gijzen, één van de initiators van deze ledenwerfactie. Ik ben voor Rayon ZW lid van onze Ledenraad en ben tevens lid van de werkgroep "Ledenbinding en ledenwerving".

"Waarom is die ledenwerf actie eigenlijk gestart?" zult u zeggen. Ter illustratie geef ik u een mail van één van onze leden, de heer Joop van Mameren, voormalig buitendienstmedewerker van NN (Joop, hartelijk dank, we zijn blij met elke maar zeker met deze feedback!):

"Een prachtig gebaar om een ledenwerf actie te starten. Ik wens U daarbij heel veel succes. Toch wil ik hierbij een aantekening maken. Persoonlijk ben ik inmiddels 30 jaar met pensioen per 1 maart 2022 en word in februari 90 jaar, dus ik geniet al die tijd van een prima N-N pensioen. Meerdere keren heb ik deelgenomen aan leuke uitjes, maar ik mis steeds meer oud collega's die om mij heen wegvallen. Ook zijn veel evenementen wat te ver weg en zie ik het niet meer zitten om deel te nemen. Dit is bepaald geen klacht of treurnis want ik geniet nog van het leven, kan me goed redden en verveel me niet. Dit schrijf ik alleen zodat U begrijpt dat van een actie onder leden, die ik niet weet en ken, niets kan terecht komen. Ik wens U heel veel succes met het werven van nieuwe leden zodat U kunt voortgaan met vele mooie dingen."

Wat een mooie reactie en de nagel recht op de kop! VO-NN is een vereniging van oud medewerkers van NN Groep. Nu heb ik eens opgezocht wat "verenigen" eigenlijk inhoudt. Het betekent: "afzonderlijke delen tot één geheel maken". En dat doen we! Met onze 2700 leden zijn we een zeer serieuze gesprekspartner voor de pensioenfondsen, NN, de zorgverzekeraars maar ook voor bijv de evenementen (zoals leuke uitjes waar Joop aan refereert) waar we aan deelnemen. En waarom dan toch een actie?

Het antwoord is eigenlijk eenvoudig. We hebben gemerkt dat er heel veel ex medewerkers zijn die nog nooit van VO-NN hebben gehoord en die ook van al dat moois dus nog geen gebruik maken.

Maar belangrijker nog: die als afzonderlijk deel (elk individu) onderdeel van ons geheel (VO-NN) uit zouden kunnen maken en naast die inhoudelijke voordelen, ook zouden kunnen profiteren van de grootte van ons "geheel".

Want natuurlijk worden we ouder en als we het geluk hebben dat wij als laatste overblijven, zien we onze bekenden om ons wegvallen. De zegen maar ook het kruis van oud worden. En weet u waar die vereniging nu om de hoek komt? Ik noem u een voorbeeld. In Rayon ZW zijn we bezig om kleinschalige bijeenkomsten te organiseren. Een paar uurtjes bij elkaar, gezellig, met een interessante inleiding en de gelegenheid om mensen (ex collega's) te leren kennen die nog geen onderdeel van ons netwerk uitmaakten. En dus, geheel onafhankelijk van onze leeftijd, als afzonderlijk deel lid van een groter geheel te worden. En ver weg of moeilijk te bereiken? Wij gaan proberen slimme, betrekkelijk eenvoudig te bereiken locaties te gebruiken en leden die willen komen en die geen vervoer hebben te koppelen aan leden die hen op kunnen halen en weer thuis af kunnen zetten. Kijk, dat is verenigen en dat is waarom we zo veel mogelijk leden moeten hebben.

Joop, ik hoop u binnenkort op één van onze bijeenkomsten (als corona het toestaat) te mogen ontmoeten. En lezers: ik ga regelmatig een klein blog schrijven om jullie op de hoogte te houden van onze vorderingen maar ook om jullie te laten delen in de reacties die we mogen ontvangen. Heb jij iets wat je wilt delen, een compliment, een suggestie voor de ledenwerving, commentaar of kritiek? Alles is welkom en zal gebruikt of anders op gereageerd worden.

Dank voor het lezen en tot de volgende keer. 

  2165 Hits

Patiënt onvriendelijkheid ten top

qrcode
We lezen vaak over senioren die niet klantvriendelijk worden behandeld door hun bank. Ik moet zeggen, ik heb daar geen klachten over. Integendeel. Al jaren gewend aan het gebruikersvriendelijke systeem van ING, en als het nodig is het telefonisch contact, ervaar ik als vriendelijk en goed. Nee, dan mijn recente ervaring met de zorg. Onze huisartsenpraktijk heeft recent een manager in dienst genomen. Het resultaat: de automatisering slaat ook hiertoe op een manier die George Orwell nooit had durven dromen

Na twee jaar vrijwel gesloten te zijn voor reguliere zorg, is deze huisartsenpraktijk weer begonnen met een preventieve jaarcheck. Gezien mijn leeftijd niet onverstandig om aan mee te doen. Dus moet er bloed worden geprikt. Vroeger, twee jaar geleden, liep ik dan vijf minuten naar het nabijgelegen bejaardenhuis waar een vriendelijke mevrouw achter elkaar aan het prikken was. Nu moet er eerst een digitale afspraak worden gemaakt. Eerst aanmelden en inloggen in het systeem, dan de digitale code ophalen, dan digitaal een afspraak maken. Fluitje van een cent, zou je denken. 

Vandaag was de afspraak in het ziekenhuis dat mooi is gelegen in het dorp Laren met een enorme parkeerplaats. Binnen gekomen vraag ik waar de afdeling is, waar ik geprikt kan worden. 'Heeft u een QR-code', vraagt de gastvrouw. Ik denk even dat ze de QR-code bedoeld die aangeeft dat ik gevaccineerd ben. Nee, die bedoelt ze niet. Wat wel is onduidelijk. Ze wijst naar een apparaat dat links tegen de muur staat. Zo'n apparaat dat denkt dat iedereen wel weet, hoe hij werkt. Ik dus niet. De gastvrouw komt naast me staan. 'U moet uw legitimatie invoeren. Heeft u uw paspoort bij u.' Neen, dus, ik was niet van plan vandaag op reis te gaan. Uiteindelijk bleek het ook te kunnen met een rijbewijs en ziedaar komt er een lange strook met een afspraakticket en een code tevoorschijn. 

Nu naar de afdeling, eerst de gang rechts in om de code te scannen langs een soort praatpaal. Dan een stuk teruglopen naar links waar de dames zitten achter een glazen scherm. Ergens is een vlakje gemakt waar ik weer mijn code moet scannen. Ik mag in de wachtkamer gaan zitten tot mijn tijdsblok aan de beurt is.
Ik word geroepen door een mevrouw die er kennelijk weinig zin in heeft wat ik me heel goed kan voorstellen want zij moet nog zoeken naar een flexplek waar zij kan prikken. Uiteindelijk ben ik klaar en kan dan nog twee euro aftikken bij de parkeerautomaat want de eerste twee uren waren dan wel gratis, maar dat weet dit systeem niet.


Het gaat nog even duren, maar ik kan u het volgende voorspellen. Op een dag kom ik bij Petrus. Dan vraagt hij: 'Mag ik je QR-code even scannen. Helaas, heb je die niet, dan kan ik je niet toelaten.' 

  5025 Hits

Mijn topvrouwen

1339136-pop-art

Het is het adagium van deze tijd; meer vrouwen in de top zouden zorgen voor een beter, menselijker beleid en vooral het verbeteren van de onderlinge samenwerking. Midden in de crisis over het terughalen van de Afghanen die voor Nederland hadden gewerkt, stond er een foto in de krant van Sigrid Kaag (Buitenlandse Zaken), Ankie Broekers-Knol (Justitie en Veiligheid) en Ank Bijleveld (Defensie).
Drie vrouwen die op dit onderwerp nauw en goed zouden moeten samenwerken. Het was een prachtige foto die in lichaamstaal heel duidelijk liet zien; dit is de krabbenmand pur sang.Voor wie dit begrip niet kent; een krab kan in zijn eentje uitstekend uit een mand omhoogklimmen, maar als er meerdere inzitten dan wordt ie omlaag getrokken door zijn soortgenoten. Dit fenomeen was duidelijk van toepassing op deze dames.

Een slecht voorbeeld voor alle vrouwen en mannen in Nederland. Zo moet het dus niet. Elkaar verwijten maken, het goede nieuws kapen, het slechte nieuws de ander in de schoenen schuiven. Ergerlijk voor ieder die het zag, en het ergst voor diegene die het betrof. In de politiek wordt alles wat in de maatschappij gebeurt uitvergroot. Als ik kijk naar mijn jarenlange ervaring bij NMB, ING en NN, zijn er vrouwen geweest met wie het een feest was om mee samen te werken. Eerlijk is eerlijk, ook heel veel mannen, maar daar gaat dit stukje niet over. Vaak was ik in vergaderingen de enige vrouw, maar bij ING Bank heb ik het genoegen gehad veel in vergaderingen te zitten met echte toppers als de toenmalige directeuren Saskia Geraerds en Jolanda van de Kamer. Vooral wil ik ook een topper uit mijn eigen team noemen Judith Barthel. Bij NN was dit, naast Leontien van der Plas uit mijn eigen team, toch vooral Marije Scholma die door haar instelling en capaciteiten het werk tot een klein feestje wist te maken. Het zijn deze vrouwen die keihard werkten op de inhoud, steeds bereid waren mij collegiaal advies te geven en altijd aardig en oprecht zijn. Dat zijn vrouwen die je niet vergeet en waar je altijd met een glimlach aan terugdenkt. 

  5347 Hits

Het sociale leven

Hollandse-avond

Gelukkig zijn sinds een paar dagen eindelijk de lockdown-maatregelen versoepeld, al is het leven nog lang niet terug naar normaal. De alcoholban is nog steeds van kracht. De restaurants zijn weer open, maar ja, zonder een wijntje erbij is dat toch minder gezellig. Het sociale isolement vanwege Covid valt best zwaar. Alle groepen en clubjes zijn uiteengevallen want bijeenkomsten zijn nog steeds verboden en de contacten beperken zich tot appjes. Toch leek het me aardig om te vertellen over het sociale leven hier vóór Covid.

Als je gaat emigreren weet je dat je helemaal opnieuw een sociaal leven moet gaan opbouwen. Voor gepensioneerden is dat wel een uitdaging en het is zeker niet altijd makkelijk. Wat we ons niet realiseerden is dat er een enorm verloop is; met name Bangkok is een echte expat stad. Gepensioneerden gaan vaak terug naar het moederland vanwege het gemis van kinderen en/of kleinkinderen. In Bangkok is er ook veel verloop omdat de werkenden na een paar jaar worden overgeplaatst naar een ander land. We hebben over de jaren veel leuke mensen ontmoet, die we helaas na een paar jaar alweer konden uitzwaaien. De contacten zijn gezellig maar blijven daarom altijd oppervlakkig. Nederlanders kennen we hier overigens nauwelijks. Uiteraard leren we Thaien en andere Aziaten kennen, maar vanwege het taalprobleem en de cultuurverschillen bouw je met hen geen echte vriendschap op. Dus ons leven speelt zich met name af onder de Engelsen, die dankzij een groot aantal verenigingen en clubs veel activiteiten organiseren waar we vaak deel van uitmaken.

De expat vrouwen zijn in Bangkok heel actief en er wordt veel georganiseerd. Het klinkt misschien onvoorstelbaar maar er zijn hier wel 40 vrouwenclubs! Bijna alle landen met een ambassade hebben een vrouwenclub (behalve de Nederlandse). Deze clubs hebben vooral een sociaal doel maar ze doen ook aan liefdadigheid. Er is nog veel armoede in Thailand en iedereen die hier woont wil graag wat terugdoen voor de Thaise gemeenschap. Meestal worden er gala-avonden georganiseerd omdat dat het meeste geld oplevert. Dat zijn grote feesten, soms met modeshows, optredens, loterijen en veilingen. Ik ben naar vele gala's geweest; het zijn altijd leuke evenementen met verschillende thema's. De Aziaten zijn dol op verkleedpartijen en glitter & glamour; je kunt hier nooit overdressed zijn! Ik heb een kast vol met fraaie outfits die - sinds Covid - in de mottenballen hangen. Meestal ging ik alleen want er komen toch voornamelijk vrouwen; de mannen blijven liever thuis (die van mij ook!).
Ik was blij dat er in Bangkok ook een Soroptimist Club *) bestond waar ik me bij kon aansluiten. In Nederland was ik ook jaren lid van deze organisatie. De doelstellingen mogen dan wereldwijd hetzelfde zijn, elke club is anders. 

Dat geldt zeker voor onze club met 9 nationaliteiten en al die cultuurverschillen. Voor onze Soroptimist club zijn de gala's essentieel om aan onze verplichtingen te kunnen voldoen voor de diverse projecten.
Het was voor mij nieuw dat hier altijd met sponsors wordt gewerkt want dat is niet gebruikelijk in Nederland. Ik vond het dan ook opvallend dat veel bedrijven bereid zijn financieel bij te dragen, en vaak met grote bedragen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat in onze club veel zogenaamde Aziatische "hi-so's" zitten, vrouwen van zeer welgestelde dan wel schatrijke families (met name de Indiase vrouwen). Toen een van die vrouwen President was hoefde ze bij wijze van spreken maar een berichtje op de family-app te plaatsen en de donaties rolden binnen! Ook alle duurdere hotels geven voor deze gala's altijd vouchers weg voor diners of overnachtingen, met als enige tegenprestatie naamvermelding op de banners. Zo'n evenement organiseren is veel werk maar ontzettend leuk om te doen. In 2019 zat ik in de organisatie van zo'n evenement en dat was leerzaam en, zoals ik al eerder schreef is het een uitdaging om te werken met vrouwen die niet de praktische, directe Hollandse aanpak kennen! Maar het was een succes en we haalden we zo'n 25.000 euro op met onze gala-avond. Het is maar goed dat het een groot bedrag was want sinds Covid hebben we helaas niets meer kunnen organiseren.
Het is leuk en verrijkend om mensen te leren kennen uit zoveel landen met verschillende culturen. Maar eerlijk is eerlijk, we kunnen ervan genieten als we eens een keer een avondje met Nederlandse kennissen kunnen kletsen; wij hebben tenslotte onze eigen humor en zelfspot!

*) Soroptimist International is een wereldwijde serviceorganisatie, te vergelijken met Rotary maar dan alleen voor vrouwen. Meer informatie is te vinden op onze website: www.sibangkok.org
  3394 Hits

Mijn bondscoach...

WK-1994-_20210804-125154_1

Met belangstelling volg ik de berichten dat Louis van Gaal de nieuwe bondscoach van onze Oranje mannen zal worden. En die benoeming geeft natuurlijk vele en diverse reacties van de talloze voetbaldeskundigen in ons landje. Zo ook op het terras van onze golfclub in Beetsterzwaag, waar het onderwerp tot heftige discussies leidt na een rondje golfen! Iedereen heeft een mening en ze zijn het vooral niet met elkaar eens. Leuk om een beetje op afstand dat te mogen volgen. Ik ben bepaald niet een voetbaldeskundige al heb ik me wel behoorlijk verbeten bij de wedstrijd van 'onze' vrouwen (ik ben een fan van ze) tegen de VS en met name bij de gemiste penalty, tien minuten voor het einde van de wedstrijd. Waarom genomen door een technisch begaafde prima speelster en niet door een penalty kanon? Mijn goede vriend Francis, head pro in Casares in Zuid Spanje, zou gezegd hebben: "Neem iemand die het doel aan flarden schiet, desnoods dwars door de keeper…." Hij is een grote fan van Ajax uit de tijd van Cruijff cs en is idolaat van het type Johan Neeskens. Zo'n type had die strafschop moeten nemen bij de vrouwen. Ik ben zelf vooral altijd heel benieuwd wat er door het hoofd van zo'n speelster spookt vlak voor het nemen van de penalty. Toch nog onzekerheid? En zeker als het ook nog lang duurt voor je mag schieten, door dat oeverloze wachten op de beslissing van de VAR. Maar goed, terug naar het terras van Lauswolt. Talloze namen passeren de revue bij de pseudo deskundigen. Zelfs good old Foppe de Haan komt in het rijtje even langs, maar degene die dat roept zit vermoedelijk al aan zijn tweede biertje.... 

Een kleine meerderheid ziet het met Louis wel zitten. Als hij natuurlijk mag van zijn Truus. Wat schrijf ik: 'zijn' Truus, maar vooral toch ook 'onze' Truus. Want wat hebben we een plezier gehad van 'onze' Truus als hoofd van het NN Evenementenbureau. Een kanjer en in de combinatie met Frits Suér, hoofd sportsponsoring, een combinatie die niet te verslaan was. En tel daar directeur Willem van Es nog eens bij! Redelijk chaotisch maar een geweldige spreker met veel humor en een perfecte gastheer. Als mede gastheer mocht ik vele evenementen bijwonen en kreeg ik prima contact met Truus. En dan gaan mijn gedachten vooral uit naar 1994, het WK in de VS, in Orlando de wedstrijd tegen de Ieren. Zoals altijd perfect geregeld door Truus met haar bemanning en met Louis van Gaal als speciale gast.

's Avonds mag ik in het hotel bij het diner aanschuiven aan tafel bij Louis en Truus. Nog voor het hoofdgerecht voel ik het al een beetje aankomen. Die twee liggen elkaar wel. Zit ik er misschien hinderlijk bij?? En dus doorgeschoven naar een andere tafel onder het motto dat mijn gasten daar toch ook een beetje aandacht moeten krijgen. Maar uit mijn ooghoeken zie ik ze nog druk met elkaar praten. Is het daar ontstaan? Met uiteindelijk als resultaat Louis met 'zijn' Truus?? Ik denk het wel. Maar je moet het eigenlijk aan Truus vragen. Als we die nou eens lid maken van onze VO-NN en uitnodigen voor de landelijke ledendag in oktober. Dat zou geweldig zijn. Of Louis als bondscoach een goede keuze is? Ik weet het niet, maar als iemand het fikst is hij het wel. En waarom hij het zal doen? Nou, wonen in Portugal is natuurlijk prachtig, zeker op de plek waar hij woont. Maar elke dag golfen gaat toch ook vervelen. Mij tenminste wel. Voor de centen hoeft hij het niet meer te doen. Eergevoel? Of gewoon weer eens aan de slag. Nog geen punt gezet achter het definitieve pensioen? Dat is een gevoel wat velen van ons moeten herkennen en misschien wel een beetje jaloers maken. Natuurlijk het kan ook faliekant misgaan, maar dat hoort bij topsport. Van mij mag hij aan de slag. Als tenminste 'zijn' , ik bedoel 'onze' Truus het goedvindt.

  4422 Hits

Andere wereld…

Ratchadamri-Road-Aangepast-1
In mijn eerste blog schreef ik over de Covid situatie in Thailand, die op dat moment veel beter was dan de situatie in Nederland. Maar dat is nu totaal omgekeerd. Terwijl wij lezen dat in Nederland iedereen (die dat wil) gevaccineerd is en het leven weer normaler wordt, gaat het hier heel slecht en zitten wij hier nu al 3 weken in een volledige lockdown. Alleen de supermarkten en apotheken zijn open en de verwachting is dat het nog wel 3 tot 4 weken gaat duren.
Met de vaccinaties schiet het al helemaal niet op, slechts 6% van de 70 miljoen inwoners is gevaccineerd en dan ook nog voor het grootste deel met het Chinese Sinovac, dat niet erg effectief blijkt te zijn. Mondjesmaat komen er ook andere vaccins binnen en ze doen er vervolgens weken over om te besluiten wie wat mag hebben. Er zijn apps gemaakt waarop de mensen zich kunnen registreren voor een vaccinatie, maar de meeste apps werken niet of zijn meteen overbelast. Op de locaties waar de mensen zich dan uiteindelijk melden voor een vaccinatie, blijkt regelmatig de voorraad vaccins op te zijn en wordt iedereen weer naar huis gestuurd. Op bijgaande foto uit de krant een beeld van zo'n vaccinatie locatie waar het dringen is en het is dan dus onmogelijk om afstand te houden.

Overigens gaat dit alleen om de Thaien, de buitenlanders komen hiervoor vooralsnog niet in aanmerking, die moeten het zelf maar uitzoeken en komen waarschijnlijk pas later in het jaar aan de beurt. Velen keren dan ook tijdelijk terug naar hun eigen land om de vaccinaties te halen.
Er zijn uiteraard leukere onderwerpen om over te schrijven, maar als de blog een beeld moeten geven van mijn leven in Thailand dan is dit op dit moment mijn leven. Het verbaast me dat er nog steeds mensen zijn die nu in Thailand op vakantie willen gaan. Normaal gesproken is dat een geweldig idee maar ik zou het iedereen in deze tijd ten zeerste afraden. De situatie rond Covid en dus de maatregelen veranderen soms per week en ik zou de risico's niet nemen. Ik weet van mensen die nu in Nederland met vakantie zijn (en voor de vaccinaties) wat een gedoe het is om dit land in te kunnen komen, of je hier nu woont of niet. Afgezien van het papierwerk, de testen, de kosten, de verplichte 15 dagen quarantaine is de charme van het land op dit moment absoluut niet wat het was. We hebben ook een alcoholban sinds februari; je kan op bepaalde tijden wel alcohol kopen in de winkels maar het mag verder nergens geschonken worden. Dus de sfeervolle gezellige straatjes met de vele restaurantjes en bars: alles is dicht!
Het is een onwezenlijk gezicht, de altijd zo drukke straten van Bangkok die een verlaten beeld geven. Uiteraard zijn de golfbanen dicht en ook de parken, dus mijn dagelijkse wandeling (om toch in beweging te blijven) gaat door de stille straten. Thaien houden niet van wandelen, dus je ziet alleen incidenteel een buitenlander lopen. Een van de foto's is van een van de drukste straten van Bangkok, waar de auto's meestal 8 rijen dik in de file staan, je kunt het je haast niet voorstellen. En, ondanks de 33 graden en niemand in de buurt, moet het mondkapje op want als een toevallig passerende politieagent je ziet zonder mondkapje kun je rekenen op een stevige boete. Een positief aspect van de lockdown is wel dat de luchtkwaliteit enorm is verbeterd. Bangkok stond bekend om de pollution maar de lucht is nu helder en fris!

Tja, wat een verschil met 2 jaar geleden toen we zo'n druk en gezellig leven hadden in Bangkok. In januari vorig jaar hadden we familieleden op bezoek die zo enthousiast waren over Thailand dat ze hun volgende bezoek al wilden inplannen; dat is dus helaas maar even op de lange baan geschoven.

Gelukkig hebben we een prachtig appartement en geen financiële zorgen dankzij prima pensioenen! Dus eigenlijk hebben we niets te klagen als we ons leven vergelijken met dat van de Thaise bevolking, die het zo zwaar heeft om in deze tijd te overleven. We hebben boeken, muziek, Netflix en kunnen we veel zien van de Olympische Spelen; we zijn natuurlijk supertrots op de medailles van onze Hollandse helden! 

  3581 Hits

Mijn Nationale...

vignet-Nationale
Polisaanhangsels tikken...
In de afgelopen koude en vooral ook natte voorjaarsdagen heb ik me op een nieuwe uitdaging gestort. Het schrijven van een (mini) biografie. Leuk om te doen en een goede test of je geheugen nog veel heeft opgeslagen op de grijze schijf. Uiteraard is er over NN nogal wat te schrijven, zeker als je daar bijna een levenlang hebt gewerkt. Eigenlijk ben ik bij toeval terecht gekomen bij de toenmalige Nationale. Op de atletiekclub, AVG'26 in Groningen, waarvan ik lid was trainde ook een wat oudere plaatsgenoot die in het dagelijks leven een mooi assurantiekantoor had. Tijdens een toevallig gesprek legde hij mij uit dat ik 'geknipt ' was voor het vak in de buitendienst bij een verzekeraar. Ik had geen idee wat zo'n baan zou inhouden, maar was wel benieuwd naar meer informatie. Dus regelde hij een introductie bij de Nationale Levensverzekerings-Bank N.V., wat wel enigszins onverwacht was, want mijn plaatsgenoot deed veel zaken met de Hollandsche Sociëteit. Volgens hem een chique club, maar bij de Nationale kende hij toevallig ook een paar mensen op de afdeling Buitendienstzaken van het hoofdkantoor. Bovendien was de Nationale een club van betekenis door de recente fusie met de Nederlanden van 1845. 

Dus ik afgereisd naar Rotterdam, naar de Schiekade nummer 130 (?). Prettig ontvangen op Buitendienstzaken en voor ik het wist werd ik aangenomen door ene Mr. K.R.Tinga (niet veel later opgevolgd door Drs. van Egmond). Voor de goede orde moest ik ook nog even langs Mej. de Heer, secretaresse van de directeur buitendienst Paul Nouwen, en kennelijk viel ik bij haar in goede aarde. Ze deed waarschijnlijk ook mee aan de selectie, stelde wat vragen en ik mocht weer gaan. Een directeur kreeg ik niet te zien. Die zaten in een soort heilige gang aan de voorkant van het gebouw. De eerste directeur die ik overigens mocht ontmoeten was Mr. Fruitema. Ik dacht toen even dat ik in een cabaret voorstelling was beland. Humor en toch ook wel redelijk bekakt….. Maar ik vond het wel wat hebben. Bij een korte introductie bij Marketing (PM&R) was het ook wel even wennen. Daar reed de baas van die club, Mr. Okhuijsen (schrijf ik die naam goed??) op een driewieler kinderfietsje rondjes door de gangen…. Grote pret op de afdeling. Maar goed: Frits mocht dus aan de bak. Het werd nog even spannend overigens. Ik ben nog geen maand in dienst als ik gebeld wordt door Rien Bal, sportchef van het Parool. Hij kent mij goed uit mijn actieve sportverleden (atletiek). Of ik junior verslaggever wil worden bij het Parool. Na een paar nachtjes onrustig slapen haak ik af. Ik had een goed gevoel bij de Nationale! Een gevoel dat mij nooit heeft verlaten. Voelde als mijn club! Omdat de opleiding nog een paar maanden op zich liet wachten mocht ik beginnen op de grote zaal. Polis aanhangsels tikken!! Vooral begunstigingswijzigingen. Dus eenvoudige teksten voor de beginners. Ik kon nauwelijks typen en slechts met twee vingers.... Maar ik sloeg me er doorheen. Spannend, en weten jullie het nog? Van die gele kartonnen bonnetjes met verschillende bedragen erop voor de lunch…

Daar scheurde de dame aan de kassa na een blik op je dienblaadje een paar stukjes vanaf voor de betaling. Er ging een hele wereld voor me open. Bovendien vond ik het wel gezellig in die grote eetzaal. In het schimmige gedeelte van mijn geheugen ben ik de locatie waar ik logeerde tijdens de opleiding even kwijt. Vlakbij het hoofdkantoor herinner ik me. Elke dag naar het Praktijkcentrum voor de opleiding. O. Dijkstra, een Fries, was daar de baas. Als buitendienstman was je vooral aangewezen op goede contacten met de afdeling buitendienstzaken. Je weekrapporten, kilometerstaten van de auto (toen in detail door mijn echtgenote ingevuld!) en declaraties werden daar minutieus uitgeplozen en gecontroleerd. En als buitendienstman kon je in aanmerking komen voor een vakantiehuisje, tot in het buitenland toe! Dat was een geweldige extra faciliteit. En dat voerde ook tot spannende gesprekken thuis. Waar willen we graag naar toe en hoe regelen we dat.

En, uiteraard mochten de kinderen ook mee beslissen en die wilden maar één ding: naar het buitenland. Niks naar Katwijk of Zoutelande. Naar de zon, naar Spanje!! Juffrouw Heidema was op de afdeling Buitendienstzaken de spin in het web bij die vakantie toezeggingen.
En dus gooide ik daar alle ijzers in het vuur, met als resultaat een vakantie naar Tarragona in Spanje. Twee leuke appartementjes naast elkaar voor het hele gezin.
Een heel avontuur met de VW Kever van de baas met de koters en alle bagage erin en uiteraard over Luxemburg voor goedkope benzine!! Ruim 1600 kilometer. Mijn vrouw las de kaart. Regelmatig zaten we fout…...dus wel enige discussie, maar we haalden de eindstreep. Onderweg in Frankrijk slapen in een stoffig hotelletje, want het budget was nogal beperkt. Maar de vakantie in Taragona was geweldig. Mijn kinderen kunnen zich het nu altijd nog perfect herinneren. Pfff lang geleden maar een mooie tijd met mooie herinneringen. Wordt (misschien) vervolgd.

Frits Boss 

Met de kever naar Tarragona in Spanje....
  4319 Hits

Golf in Thailand

Palm-Hills-450
Geïnspireerd door de column van Angela over de golfsport in het laatste VO-NN Magazine, leek het me leuk te vertellen over golf in Thailand. Het spel zelf is natuurlijk overal hetzelfde, maar de beleving is wel anders dan in Nederland.

Mijn man en ik zijn al zo'n dertig jaar enthousiaste golfers en de golftassen gaan ook altijd mee op onze reizen. Het is altijd spannend om weer nieuwe banen te spelen, te genieten van de natuur en van de diversiteit aan dieren die je tegenkomt. We zijn uiteindelijk ons avontuur gestart in Hua Hin vanwege de vele prachtige golfbanen. Het sociale aspect bij het golf speelt overigens altijd een belangrijke rol. Voor ons was het dan ook een ideale manier om snel mensen te leren kennen door lid te worden van een golfclub.

Voordat wij emigreerden hebben we natuurlijk gelezen over het feit dat er slangen zijn in Thailand, maar ze in het echt tegenkomen is toch even wat anders. Wow, wat was dat schrikken toen ik de eerste keer op de golfbaan van dichtbij een cobra uit een waterputje op de fairway omhoog zag komen. Eigenlijk zie je zelden slangen op de fairway want ze zoeken liever het donkere hoge gras op, maar we waren vanaf dat moment wel wakker geschud. Je kan hier nooit onbekommerd even in de rough naar je bal zoeken, want daar hebben we ze nu wel vaker gezien. Dus altijd heel behoedzaam zoeken of soms maar beter met een strafslag verder gaan. Of gewoon een rechte bal slaan natuurlijk!

Je ziet ook vaak leguanen of varanen en een aantal banen staan bekend om hun apenkolonies. Dat is altijd leuk om te zien, soms moet je wachten met slaan tot hele families de fairway overgestoken zijn. Ze doen niks en ze lopen voor je weg maar je moet ze dan ook niet lastigvallen. Helaas heb ik er geen foto van want meestal heb je net op de mooiste momenten geen camera bij de hand. Ze zijn golfers gewend en ze zijn zelfs brutaal. Omdat de tassen bij de green vaak wat verder weg staan kan het voorkomen dat je staat te putten en de apen intussen proberen wat eetbaars uit je tas te stelen!

Wij zijn geen vogelaars maar we kunnen wel genieten van de vele soorten prachtige, kleurrijke vogels. Sommige vogels maken hun nesten vaak dichtbij de fairway. Als het hun seizoen is barst het van die nesten. Het zijn felle vogels dus als je ook maar een beetje in de buurt van hun nest loopt komen ze met veel lawaai op je af. Wij hebben een keer meegemaakt dat mijn man zelfs moest duiken voor zo'n vogel die al krijsend recht op hem afvloog.

Wat zo leuk is aan het golfen hier is dat je je net een pro voelt! Niet omdat je zo goed bent - was dat maar waar - maar omdat je altijd met een caddie speelt. Dat is hier verplicht, zelfs als je een buggy neemt. In het begin moest ik er wel aan wennen, zo iemand die de hele tijd met je meeloopt en alles voor je doet, maar ik zou niet meer zonder willen. Zeker hier niet want wat is er heerlijker als het bloedheet is en iemand trekt je kar, harkt de bunkers aan en repareert divots en pitchmarks. Jij loopt intussen gezellig kletsend met je medespelers over de baan en krijgt, als je bij je bal bent aangekomen, de gewenste club aangereikt. De meeste caddies, het zijn overigens vrijwel altijd vrouwen, kennen de regels goed en ze houden ook je score bij. Op de banen waar we lid waren hadden we vaste caddies die ook behoorlijk Engels spraken en konden helpen met clubkeuze en put-lijntjes. Als we wel eens in Nederland zijn en een rondje golfen is het dan ook behoorlijk afzien om alles weer zelf te moeten doen!

Sommige golfers, en dan heb ik het met name over zeer welgestelde Thaien, nemen wel eens meerdere caddies. Je kan het je niet voorstellen maar wij zagen jaren geleden een keer een grote groep mensen in de baan en wij dachten dat er misschien iets was gebeurd. Maar wat bleek: het was een 5-bal (dat mag hier, soms spelen ze zelfs een 6-bal!) en ze hadden allemaal 2 of 3 caddies. Het zag er niet uit: een caddie om de paraplu boven het hoofd van een speler te houden, een caddie voor de kar en een caddie om zijn stoeltje te dragen! Nou, wij vinden eentje wel genoeg!

Ik kan de golfende NN-ers in ieder geval van harte aanbevelen om de mooie Thaise banen te komen spelen, want ik heb het nog niet eens gehad over de prachtige kleurrijke bloemen en planten die je overal ziet. Regenpakken kennen ze hier niet, warme kleding heb je ook nooit nodig en de paraplu gebruik je alleen om je te beschermen tegen de zon. Maar ja, vanwege Covid zal het nog wel even duren voordat de grenzen weer opengaan. En eerlijk gezegd vinden wij het overigens wel prima dat er nog steeds geen toeristen zijn want het is wel heerlijk rustig op de banen, vaak zijn wij de enige golfers!

  3263 Hits

Juni in Assen

IMG_20210612_100746-Aangepast
Wie in juni aan Assen denkt, denkt aan de TT. Een geweldig spektakel waarbij de hele stad (nou ja, stadje) op zijn kop staat met talloze evenementen en overvolle terrassen. In 2020 niet verreden (Corona) en in 2021 weer gedeeltelijk met publiek. Normaal in het weekend goed voor ruim 125.000 toeschouwers.

Voor het eerst gereden in 1925 en met grote Nederlandse namen als winnaar van de 500cc zoals Wil Hartog (1977) en Jack Middelburg (1980). Van alle huidige vedetten is in Assen Valentino Rossi de absolute favoriet. Op het circuit is een hele tribune naar hem genoemd en altijd uitverkocht door supporters in Rossi kleuren met het bekende nummer 46. Ook de Geert Timmer bocht, vlak voor start finish is favoriet en altijd uitverkocht. Daar buitelen de matadoren nog wel eens de grindbak in, of wordt een race in die laatste bocht beslist.

Het circuit wordt het hele jaar gerund door een leger van bijna 1600 vrijwilligers. Een groot deel daarvan 'huist' tijdens grote evenementen in een eigen caravan op een camping rechts bij de ingang van het circuit. Eén grote familie en als buitenstaander kom je er niet in. Tijdens de TT dagen wijzen ze een 17.000 motorrijders en een 20.00 automobilisten hun plekje. Een goed geoliede organisatie. En links van de ingang is het junior circuit. Daar vinden al echte races plaats tussen de jonkies (vanaf 6 jaar) op de mini-bike of in de skelter met aan de kant de trotse en vaak fanatieke ouders die dromen dat hun talent een toekomstige Rossi of Verstappen mag worden.
Tijdens de dagen van de TT stromen de campings rond Assen vol met race liefhebbers, uit alle delen van Europa.

Op een grote camping in Witten, om de hoek van het circuit, waar normaal ruim 5000 gasten per jaar bivakkeren komen er rond de TT 10.000 op het weekend bij. Een mooie en vriendelijke camping. Bekend, maar vooral ook berucht, is de camping van Jan en Bertha, vlakbij het circuit. Daar verzamelen zich de echte race fanaten. Er is plek voor ongeveer 1500 gasten. Weken van te voren worden de gewenste plekken al gemarkeerd met rood/witte linten, onder het motto "ik sta hier, wegwezen jij". Oude caravans worden aangesleept en langs de rand gestald met daarvoor en naast een leger van lege olievaten vol met hout. Dit voor de vreugdevuren. De kratjes bier staan huizenhoog opgestapeld. Sommige fanaten hebben zelfs een 'kringloop' bankstel veroverd en zetten die boven op hun caravan. Vooral na afloop van de kwalificatie van de MotoGP is het feest. Zingen, luide muziek, brandende stapels hout in de tonnen en bier overheersen.

Ik ben er wel eens langs gefietst. Je komt ogen en oren tekort, maar voelt je niet onveilig. Ik vind het wel wat hebben en het is bij mij redelijk om de hoek. Een ruig volkje dat op de camping bij Jan en Bertha staat. Soms vraag ik me af of ze de echte race eigenlijk wel zien of na de wilde nacht(en) hun roes uitslapen. En, even voor de goede orde, ik heb het natuurlijk niet over alle motorgasten want tenslotte rijden een aantal van onze leden van het Dagelijks Bestuur van de VO-NN ook op zo'n superbike (BMW, Harley, Triumph en KTM als ik het goed heb). Ik hou het maar op mijn mooie originele Vespa....

Dit jaar is de camping van Jan en Bertha nog dicht door de corona regels. Dat betekent in Assen West en Zuid een stuk minder herrie. Maar, diep in mijn hart moet ik toch bekennen: ik mis die gasten toch wel een beetje.

Frits Boss 

  4325 Hits