Blogs VO-NN

 Beleggen. In mijn tijd bij NN had ik een lucratief Oranje fonds afgesloten. In die tijd werd je nog wel eens beloond met de mogelijkheid om opties te kopen van het eigen bedrijf. Gaandeweg raak je dan geïnteresseerd in beleggen. Ik opende een beleggingsaccount bij een bank. Op enig moment, na een hotelnacht alvorens een vergadering (met partners in marktonderzoek) voort te zetten, was ik in de ban geraakt van World Online. In de haast heb ik 's morgens een bedrag daarin geïnvesteerd. Dat was een zwak moment waarschijnlijk van me, want al gauw bleek het een internet zeepbel. Ik was genezen en heb lange tijd niet meer belegd.

Na NN evolueerde ik van intermediair en hypotheekadviseur tot financieel adviseur. Als financieel adviseur moet je iets hebben meegemaakt om er een advies over te kunnen geven. Na een opleiding Beleggen ben ik weer begonnen. Dat was met wisselend succes. Er zijn te veel factoren om een goede indruk van een bedrijf en de macro-economische ontwikkelingen te krijgen. Inmiddels ben ik pensionado en ben ik blijven beleggen. Met een beperkt inkomen kan je geen risico's nemen. Steeds met een klein bedrag en heel gespreid. Het is meer een hobby dan echt beleggen voor de lange termijn. Ik lees het FD, kijk naar RTL Z en zie zo nu en dan een kans. Ik laat dat dan gedurende een aantal weken of maanden staan om te zien of het wat wordt. Het is geen beleggen en geen (day-)traden, maar iets ertussenin. Beleggen verrast me steeds weer met onverwachte gebeurtenissen. Dit jaar was heel succesvol, niet in de laatste plaats door de escapades van de heer Trump in april. Maar er zijn ook wat slechtere jaren geweest.

Ik was dan ook geïnteresseerd in een artikel van het AD, dat ik na wat scrollen op mijn iPhone tegen kwam. Het ging over de erfenis van Frits Goldschmeding, de oprichter van Randstad uitzendbureau. Die zou hij onverwacht op een afwijkende manier over zijn erfgenamen verdeeld hebben. Zijn kinderen kregen niets van zijn miljarden, maar kregen wel toegang tot zijn investeringsplatform, dat werkte met AI (artificial intelligence). Daarmee konden ze leren zelf een vermogen te vergaren. Achteraf een onzinverhaal, maar het zag er op dat moment allemaal best goed uit. De naam van dat platform werd genoemd. Mijn interesse was gewekt. Ik zocht het op: niet via de link in het artikel, maar via google. Het was een professioneel ogende site. Volgens Google was het "Een betrouwbaar vijfsterrenhandelsplatform met AI-ondersteuning voor crypto en overige activa. Uw partner voor veilige en digitale …. etc." Je kon er uit diverse markten kiezen, gebaseerd op de dollar, geautomatiseerde AI-handel, de mogelijkheid om aantoonbaar succesvolle beleggers te volgen (zoals bij E-Toro). In het AD-artikel op mijn iPhone stond, dat er beperkte mogelijkheden tot inschrijving waren. Ik wilde meer weten.

Ik vulde naam, e-mailadres en telefoonnummer in. Ik zou worden teruggebeld. Dat gebeurde na een minuut of vijf. Een Engels sprekende man met een exotisch accent aan de telefoon. Hij gaf aan dat hij belde vanuit het VK. Zijn accent was niet uit India, maar van zijn Israëlische roots. Hij maakte een grapje. Hij zou me helpen in te schrijven, waarna ik een persoonlijke en ervaren beleggingsdeskundige aan de lijn zou krijgen. Op de achtergrond hoorde ik rumoer. Iemand schreeuwde, dacht ik. Het systeem werd me uitgelegd. Met AI was het vrijwel onmogelijk om (veel) verlies te lijden. Zodra zich dat voordeed, greep AI in en zou het beperkte verlies worden opgevangen door de spreiding van de investering. "Maar wat kost dat allemaal?" Geen kosten, maar van je opnames werd 7% ingehouden. Dat is veel. Uit ervaring weet ik dat er altijd verborgen kosten zijn, maar dat de genoemde kosten zo transparant waren, trok me wel aan.

Gaandeweg voelde ik nattigheid. Klopt dit wel? Mijn vrouw kwam naar beneden, hoorde mij Engels praten en vroeg wat ik aan het doen was. Terwijl de man aan de telefoon uitlegde, dat er meerdere manieren waren om mijn verdiende winst te ontvangen, kreeg ik een visioen in mijn hoofd van een film, die ik ooit heb gezien over een boilerroom op Malta. Waarbij men euforisch feest vierde, als er weer iemand was opgelicht. Dat kwam overeen met die stemmen op de achtergrond. Ik zat in een soort roes en het kostte me moeite om eruit te komen. Dat overkomt mij toch zeker niet?

Terwijl de man me voor de derde keer uitlegde hoe het zat met dat incasseren van het verdiende geld en ik de e-mail las (van support Global Markets LTD), die hij me tijdens het gesprek had gestuurd (afleiding), kocht ik tijd door te veinzen dat ik hem niet goed verstond. Twijfels! De regel in het verkeer is om bij twijfel niet in te halen. Ik besloot om de man vriendelijk te bedanken voor zijn tijd en op te hangen ondanks zijn aanhouden. Er werd nog een paar keer gebeld en een e-mail gestuurd, maar ik heb daar niet meer op gereageerd.

Het daalde langzaam bij me in, dat ik was ontsnapt. Na al die jaren met fake e-mails over updates van de bank, verkeersboetes, deurwaarders en belastingdienst was ik bijna in de truc van de BN'ers getrapt. En dat op een zwak moment bij een toevalstreffer op social media over beleggen. Ik kon me wel voor mijn kop slaan. Schaamte, dat zoiets mij ook had kunnen overkomen!

Recent las ik een artikel in het FD van een hoogleraar over cybercrime. Het is niet OF, maar WANNEER je slachtoffer wordt. De druk en de variatie van methoden wordt steeds groter. Als je op de afzender van die e-mails (of sms) drukt, zie je afwijkende e-mailadressen. Ook daar heeft men wat op gevonden. Bij twijfel niet inhalen! Maar dat ik in dit geval zelf het eerste contact legde vanuit nieuwsgierigheid en de overweging dat AI en beleggen best eens een gouden vondst zouden kunnen zijn, liet me niet los. Wat slim en gelijk wat dom (van mij dus)!

Het leek me goed om deze ervaring met je te delen. Hoe meer we er samen over praten, hoe minder kans het criminele milieu maakt om te scoren bij de simpele zielen die we uiteindelijk toch allemaal zijn.

NB. Het artikel op social media bleek achteraf een bewerkte variant op een bestaand artikel van het AD te zijn.

De titel van deze blog "In de Wereldt is veel Gevaer" is ontleend aan een mooi pand op een Buitenplaats uit 1793 in Voorburg met die naam. Google het maar eens. Een interessant verhaal over een eigenaar, die betrokken was bij de moord op de Gebroeders De Witt. En een ruzie met de buren, vergelijkbaar met een geschil bij De Rijdende Rechter. Een pand met een zeer interessante geschiedenis. Ik heb voor deze titel gekozen om niet gelijk al in het begin de kern van het betoog prijs te geven.

Prettige feestdagen en een heel voorspoedig en vooral veilig en gezond Nieuwjaar!

 Lange tijd ging ik er van uit, dat er maar twee zekerheden zijn in het leven: de dood en de onverbiddelijk doorlopende tijd. Maar wat als dat niet (meer) zo is?

Ik werd vanmorgen wakker met de restanten van een droom nog enigszins vers op mijn netvlies. Je verwerkt 's nachts informatie en gebeurtenissen van overdag, die vervolgens een eigen leven gaan leiden in je hoofd. Wetenschap en science fiction lopen dan door elkaar en er zijn geen beperkingen in wat er wel en niet kan.

Ik had iets gehoord of gelezen over een ruimteschip op weg naar een zwart gat. Onderweg had het ruimteschip een bemanningslid afgezet op een planeet. In het zwarte gat had men een paar uur rondgekeken alvorens de terugreis te aanvaarden. Onzin natuurlijk, want in een zwart gat kan (nog) niets overleven. Maar een goed verhaal was het wel. Afijn, ze komen op de weg terug weer aan bij die planeet, waar het bemanningslid was achtergelaten. Daar bleek, dat ze pakweg 50 jaar waren weggeweest, terwijl ze dat zelf als 2 uur hadden ervaren. De tijd was als het ware samengedrukt in dat zwarte gat. De een was bijna nog even oud en de ander veel ouder. Tijd (en dus ouderdom) bleek een rekbaar begrip. Voor zover de fictie.

Feit is dat men met telescopen de ruimte afzoekt naar het begin van alles, de oerknal. Dat heeft te maken een beperking in ons denken: alles moet een begin en een einde hebben. Het begrip Oneindigheid is met ons denkvermogen niet goed te overzien. Enerzijds is er een begin in de vorm van een oerknal in het universum (en daarvoor dan?). Anderzijds rolt het heelal zich nog steeds met een exponentieel toenemende kracht uit naar alle uithoeken van de (oneindige) ruimte. Moeilijk te begrijpen. In het verleden heeft men dat proberen op te lossen door God hiervoor in te zetten. Maar dat is een ander verhaal, een boek dat begint met het hoofdstuk Genesis.

Als men maar ver genoeg kan kijken in het verleden met die telescopen, dan ziet men terug in de tijd. Dat heeft iets te maken met de snelheid van het licht en dergelijke. Einstein was al bezig met deze materie rond het begrip tijd. En vele wijsgeren voor hem. Het gaat me als leek ver boven mijn pet. Maar dat belet me niet om op basis daarvan verder te fantaseren. En als ik het kan bedenken, dan zal het ooit eens gebeuren, is mijn overtuiging. De wet van Murphy in een aangepaste vorm, denk ik.

Als je met een telescoop in de verte kunt kijken, dan komt daarna dat je andersom kunt kijken met die telescopen. Die gigantische telescopen worden in de nabije toekomst handzame verrekijkers, die je bij een goede elektronicazaak kunt kopen voor een schappelijke prijs. Je kunt dan, in plaats van inzoomen op grote Wereldveranderende gebeurtenissen, ook kijken naar je eigen verleden: hoe je voorouders het hebben gedaan. Je kunt alsnog dicht bij een dierbare komen. Herinneringen worden tastbaar. Mijn hobby genealogie wordt dan een stuk leuker.

Beter nog is de volgende stap: die kijkers kan je in een volgende fase richten op de toekomst. Daarmee kunnen we voorkomen, dat de een of andere wereldleider in een lastige situatie alsnog op de knop drukt voor een allesvernietigende kernexplosie. Of dat je zelf het slachtoffer wordt van een spookrijder of iets dergelijks. Dat je tijdig maatregelen kunt nemen om een levensbedreigende ziekte te voorkomen. Je kunt je eigen einde daarmee uitstellen. Ik weet niet of ik dat zou moeten willen. De wereld raakt dan nog sneller overbevolkt.

Kortom, we zijn dan bezig met de toekomst te veranderen in ons "voordeel". Maar zoals bekend uit de science fiction boekjes: als je iets verandert in de toekomst, dan verandert alles. Dus als de buurman zijn toekomst veiligstelt, kan dat juist een bedreiging worden voor jouw toekomst. Als hij in de toekomst die spookrijder kan ontwijken, wie raakt hij dan? Wie wordt er plaatsvervangend slachtoffer? Je zult dus doorlopend in dat kijkertje je toekomst in de gaten moeten houden op elk niveau en moment van je leven.

Het lijkt een beetje op voor God spelen. Zoals enkele machtige wereldleiders in hun machtswellust, dat nu al denken te kunnen doen. Zoals een Poetin, die tijdens een banket met Xi babbelt over onsterfelijk worden.

Pffff, dat klinkt allemaal best vermoeiend en hoogdravend. Je zou niet meer toekomen aan het leven van je leven, zoals het voor jou bedoeld was. Ik moet er niet aan denken.

Nou is de vraag: was dit gewoon maar een droom of was het een vreselijke nachtmerrie? De tijd zal het leren ….. .

 Op 25 november 1975 is in Suriname de onafhankelijkheid uitgeroepen. Dat is inmiddels 50 jaar geleden. Vandaag is ook de boekpresentatie van "Nacht over Paramaribo" van Tomas Ross bij Paagman in de Fred.

Het is een gure nacht in Den Haag. Nou ja, rond zeven uur is het al pikkedonker en het regent. Ik vertrek even na zessen uit Ypenburg. Met de auto, want op de terugweg rond een uur of negen overstappen van bus op tram op een treinstation in de duisternis lijkt me geen pretje. Vol in de filetijd dus en dat in een Den Haag, dat geteisterd wordt door wegopbrekingen. Een uitdaging op zich. Het is koud. Aangekomen in de Fred (Frederik Hendriklaan in Den Haag. Red.), is het vrij stil. Bijna alle winkels zijn dicht en het parkeren is geen probleem. Wat een rust in dit misschien wel laatste echt Haagse bastion. Een wijk waar Scheveningen en Den Haag samenkomen en waar het goed toeven is voor degenen, die het zich kunnen veroorloven om hier te wonen.

Een jaar of tien geleden heb ik een eerste presentatie meegemaakt van Tomas Ross in een cafe bij het Plein. Een bijeenkomst, die mede door Het Haagse Huis was georganiseerd. Het Haagse Huis was een non profit ondernemingsvereniging, die door ondergetekende in pakweg 2007 mede is opgericht uit de restanten van een commerciële ondernemingsvereniging. Een koekoeksei in een bestaand nest als het ware. Tweewekelijks 's morgens vroeg op om al om halfacht aanwezig zijn voor een gezamenlijk ontbijt. Om halftien weer fris en borrelend van energie aan het werk. Afgewisseld met avondbijeenkomsten, waarvan een presentatie van Tomas Ross er een van was. Mooie tijden. Netwerken is de sleutel van je succes als zelfstandig ondernemer. Daar moet je wel wat voor over hebben. Helaas heeft Het Haagse Huis de coronaperiode niet overleefd. Ik was toen net met pensioen.

Ik kende Tomas Ross niet als schrijver. Of liever Willem Hogendoorn, die onder een pseudoniem werkt. Het is een schrijver, die veel met feiten werkt in misdaadromans, vaak gebaseerd op bestaande gebeurtenissen en bekende personen. Het Koninklijk Huis is waarschijnlijk niet blij met hem. De prinsgemalen Bernhard en Hendrik zijn veel aangehaalde personen in zijn boeken. Door de mix van fictie en feiten (facts) is het genre Faction ontstaan, waarin Tomas Ross een meester is. Inmiddels staan ruim meer dan 50 boeken op zijn naam, waarvan ik bijna alles gelezen heb. Als liefhebber van geschiedenis en nieuwsgierig van aard sprak dit genre me wel aan.

Willem is een man van inmiddels 81 jaar met een niet al te groot postuur en een verweerd gezicht. Zoon van een diplomaat. Hij weet met flair en overtuiging de achtergronden van zijn boek te schetsen. Dat is lastig, omdat hij al weer werkt aan een volgend boek. Het zaaltje achterin de winkel is vol. Ondanks regen en kou is men in grote getale gekomen naar deze mega grote Paagman boekwinkel. Helemaal ingericht voor de Kerstperiode. Onder andere met de doe het zelf knutseldozen, waar mijn echtgenote dol op is. Het publiek is overwegend op leeftijd. Jongeren lezen niet meer zoveel. Er worden tijdens de lezing vragen gesteld over onder andere de vermeende relaties met de onafhankelijkheid van Indonesië.

Suriname is in 1975 onafhankelijk geworden, maar heeft veel corruptie gekend. Met name door vriendjespolitiek. Er wonen nu 625.000 mensen, bestaande uit diverse bevolkingsgroepen. Het is een van de dunbevolkte landen ter wereld. Of de onafhankelijkheid breed onder de bevolking gewenst werd, kan je jezelf afvragen als rond die tijd een kwart van de inwoners naar Nederland vertrekt. Er woonden toen ongeveer 400.000 mensen. Het land zou een van de rijkste landen ter wereld kunnen zijn met haar grondstoffen, hout en natuur. De inwoners zijn lang verdeeld geweest over haar gewezen leider Desi Bouterse, die in januari van dit jaar is overleden onder onduidelijke omstandigheden. Een leider die naar de mening van velen het land veel goeds (voor een deel van haar inwoners) heeft gebracht, maar ook veel schulden. Desi Bouterse is veroordeeld wegens de Decembermoorden, maar is nooit ingerekend. Er zijn diverse mysteries rond deze man. Hij kwam na vijf jaar onafhankelijkheid aan de macht met een staatsgreep, de Sergeantencoup, omdat het niet goed ging met Suriname. Hij zou de corruptie te lijf gaan. Wat was de rol van Nederland daarbij? Hij had beloofd binnen twee jaar democratische verkiezingen te zullen laten houden. Bouterse is een keer op doorreis in Schiphol over gestapt, maar is niet aangehouden. De Nederlandse minister Van Mierlo heeft dat voorkomen. Waarom? Het antwoord ligt besloten in documenten die pas over tientallen jaren worden vrijgegeven. Waarom zo lang?

Dit is een fundament voor een boek van Tomas Ross, zoals alleen Willem Hogendoorn dat kan schrijven. Een goed lopend verhaal waarbij je niet goed weet waar de feiten ophouden en de fictie begint. Met bestaande en verzonnen personages. Een weldaad voor ieder, die meer over (mogelijke) achtergronden te weten wil komen.

Ik heb het boek nog niet gelezen. Ik heb het gisteravond pas gekocht. Dus ik kan je nog niet verklappen hoe het afloopt. Maar op de achterkant van het boek staat de teaser, waarvan er een foto hierbij is opgenomen. Veel leesplezier!

 Ik dacht dat ik inmiddels alles wel had meegemaakt in Bangkok, maar afgelopen jaar bewees het tegendeel.

In maart begon de dag bijvoorbeeld met een flinke wake-up call: een aardbeving. Geen bescheiden trilling zoals we op vakanties wel eens hebben gevoeld — nee, eentje die 1000 km verderop in Myanmar plaatsvond en toch half Bangkok deed schudden alsof het in het epicentrum lag. Een gebouw in aanbouw stortte als een kaartenhuis in en daar zijn ook tientallen mensen bij overleden. Bij sommige panden worden nog steeds reparaties uitgevoerd.

Ik zat op dat moment in een propvolle metro, die opeens meer weg had van een slingerend schip. Mensen vielen bijna om, er hing panieksfeer in de lucht, maar gelukkig bereikte ik vrij snel het station waar ik eruit moest. Buiten was het inmiddels zwart van de mensen, want iedereen moest halsoverkop de gebouwen uit. Bij sommige torens zag je het zwembadwater letterlijk van de daken gutsen. Sirenes gierden overal en ook vanwege mogelijke naschokken hebben we uren buiten moeten wachten tot de gebouwen weer veilig waren verklaard.

Thuis had mijn man zich ondertussen vastgeklampt aan alles wat níét bewoog. Boeken vlogen uit de kasten en later ontdekten we dat in de liftschacht een stuk staal volledig was verbogen. Ongelofelijk wat zo'n beving in een stad kan aanrichten. Ik hoop het niet nog eens mee te maken!

Dan was er nog een andere bijzondere gebeurtenis: de koningin-moeder van Thailand is recent overleden. Volgens Thais gebruik betekent dat opnieuw een jaar van nationale rouw. Overal zie je nu zwartgeklede mensen en de eerste 90 dagen wordt van iedereen respectvol en ingetogen gedrag verwacht. Feesten? Dat mag — maar dan wel in een aangepaste versie.

Wij hadden toevallig een gala. Dat mocht doorgaan, maar ook hier was de dresscode: zwart. Gelukkig was er free flow of wine, en met een goed glas wordt de sfeer toch een stuk vrolijker!

Over alcohol gesproken…

De Thaise alcoholregels veranderen ongeveer net zo vaak als de weersvoorspelling, en met net zoveel logica. De frustratie zit vooral in de voortdurende verwarring. Officieel mag alcohol maar op bepaalde tijden worden verkocht en gedronken, maar de ene bar zit gewoon gezellig vol, terwijl de bar ernaast op exact hetzelfde moment de deuren sluit omdat het "niet mag". Hotels volgen dan weer hun eigen interpretatie. Niemand wordt er wijzer van.

Onlangs verscheen in de krant dat de regels nóg strenger zouden worden: wie betrapt wordt buiten de toegestane uren riskeert een boete tot 10.000 Baht. Dat leidde natuurlijk tot enorme verwarring en onrust, met name in het uitgaansleven. Want het is hoogseizoen — niet bepaald het moment om toeristen op water en cola te zetten.

Maar Thailand zou Thailand niet zijn als er niet een week later alweer een nieuwe verordening volgde: alcohol mag wél op alle tijden. Tenminste… tot het hoogseizoen voorbij is. Daarna begint het hele circus waarschijnlijk vrolijk opnieuw.

Maar ach, het houdt ons alert. Niets zo veranderlijk als het weer — behalve de Thaise regelgeving!

Oud. Iedereen wil het worden, maar niemand wil het zijn. Waarom niet? Het is een verandering van mindset. Een andere zonnebril opzetten en berusting. Waarderen wat je hebt. En dat is best veel als je er goed over nadenkt. Het kost tijd om je daar aan over te geven. Omarm die vrijheid, die je sinds je jeugd nooit meer hebt gehad.

Oud worden, daar bereidt eigenlijk niemand je op voor. Ja, je gaat met pensioen. Je kunt doorwerken en of gaan fitnessen. Hobby's krijgen een boost. Het huis en de tuin worden eens grondig aangepakt. Maar dat gaat allemaal over. Na een paar jaar stop je definitief met je al dan niet betaalde activiteiten, vrijwilliger of niet.

Het leven krijgt een ander ritme. Het lijkt er op, dat je begint te "vervagen". Je word als het ware een beetje onzichtbaar, omdat je een ander ritme aanneemt dan de anderen om je heen. De wereld gaat anders tegen je aankijken. Op feestjes praat je vrolijk mee over het leven van alledag, werk, zonnepanelen etc. Maar achteraf besef je, dat je er nu anders in staat dan vroeger. De leukste bijeenkomsten zijn met leeftijdgenoten. Je hebt wat meer tijd voor elkaar. In de omgang met jongeren beginnen vooroordelen een andere rol te spelen: waar men vroeger je waardeerde om wat je deed, word je door "onwetenden" nu eerder gecategoriseerd als oud. Dat begint al in de laatste jaren van je werkzame leven. Dat is iets waar je geen invloed op hebt. Maar het is goed zo. Het heeft geen zin om daar energie in te stoppen.

Buiten loop je nu langzamer dan vroeger. Anders. Je ziet meer. Je geniet van alles wat er om je heen gebeurt. Je hoeft niet meer zo veel. Je bent eigenlijk wel tevreden met hoe het gaat. Je vraagt je af hoe lang nog. Hoe lang zonder beperkende ziektes, hoe lang nog samen. Hoelang kan je nog dingen blijven doen. Maar het heeft geen zin om daar lang bij stil te staan. Het komt zoals het komt.

Vroeger maakte ik me zorgen over van alles. Mijn gezondheid, mijn gewicht. Hoe gaat het nu met de kinderen. Stel dat het straks oorlog wordt, wat dan? Heb ik in een jolige bui, met misschien wat alcohol, dingen gezegd die ik beter voor me had kunnen houden? Nu zeg ik gewoon wat ik wil. Ik eet waar ik zin in heb. Ik ga weg of naar bed als ik moe ben. Voorheen had ik veel last van stress. Een gevolg van een traumatische gebeurtenis. Ik kon er lang van wakker liggen. Ik denk dat het me over de jaren flink heeft beschadigd. Nu ontwijk ik stress en alles en iedereen die er mee samenhangt. Het heeft geen zin en het lost niets op.

Ik sta meer relaxed in het leven. Ik realiseer me dat ik steeds meer mezelf wordt. Niet degene, waarvan ik denk dat anderen die van mij verwachten. Ik denk dat jongeren dit nog niet in zichzelf zullen herkennen, maar dat proces komt vanzelf. Als je genoeg tijd van leven krijgt.

Ik kan nu hele boeken achter elkaar uitlezen. Kamerdebatten op tv volgen. Dingen waar ik vroeger geen tijd voor had. Of tijd voor nam. Mijn prioriteiten zijn gewijzigd. Ook mijn politieke voorkeuren zijn (alweer) aan het veranderen. Maar laten we het daar niet over hebben. Dat is een onderwerp, dat hele gezinnen kan splijten. Dat wil ik niet meer. Die felle debatten van vroeger aan de keukentafel. Uiteindelijk ging het niet om de politiek, de inhoud, maar om gelijk te krijgen, argumenten over en weer. Waarbij uiteindelijk niemand toegaf. Een woordenspel. Nu doet men dat "anoniem" op X. De waarheid is ver te zoeken. De tijd is er op dat punt niet op vooruitgegaan. Regeren is vooruitzien. Dat is iets dat ik bij alle partijen in de Tweede Kamer mis.

Ik mis het niet om jong te zijn. Dat lijkt me uiterst vermoeiend. Je moet nu zoveel. Maar ik mis wel de eerste keren, dat je enthousiast over iets kon worden. Je eerste liefde, je eerste huis of baan, je eerste wilde ideeën over wat de toekomst je kon brengen. Je realiseert je dat de vogels toch wel blijven fluiten, ook voor wie er niet naar luistert. Je lichaam zegt je wat je wel en beter niet kunt doen. En je hebt er vrede mee.

Dus als je me tegen komt in die half vervagende staat, tevreden met mezelf en de wereld om me heen, met een glimlachende blik. Weet dan dat ik me nooit meer levend heb gevoeld dan nu.

---

Ik heb me voor dit verhaal laten inspireren door een post op Instagram. Van iemand die over het algemeen mooie surrealistische filmpjes met muziek post: Kelly Eldridge Boesch. Het sprak me aan. Ik heb het uiteraard op mijn eigen persoon aangepast.

Ik ben benieuwd hoe jij hier in zit. Heb je rust gevonden en geniet je van elke dag. Of kan je je draai nog niet vinden?

Kees Bruin

In de jaren dat ik mijn man leerde kennen (begin '70) was het dragen van een uniform in bepaalde beroepsgroepen heel normaal. Zowel bij mijn schoonfamilie (marine-gezin), als later in het werk van mijn man op de passagiersschepen, werd het met trots gedragen en de gouden banden op de mouwen gaven een duidelijk herkenbare status aan.

Dat is over de jaren heen wel veranderd en zodanig dat het bijna 'not done' is om je in uniform te vertonen. De eens begeerde gouden banden worden bij iedereen die een soort van een uniform nodig heeft naar willekeur opgespeld.

Thailand: Een paradijs voor uniformliefhebbers

Hoe anders is dat hier in Thailand. Ze krijgen het al met de paplepel mee want vanaf de kleuterschool tot en met de middelbare school lopen de kinderen in uniform. Het zijn wel suffe outfits: sombere, veel te lange rokken voor meisjes en ook voor de jongens degelijke overhemden. Maar het scheelt een hoop modieuze concurrentie en niemand hoeft de nieuwste sneakers te showen. Want laten we eerlijk zijn, wie heeft daar het geld voor?

Een aantal jaren geleden was er zelfs een verplichte haardracht op de scholen. Dezelfde bloempot werd voor alle kapsels gebruikt. Gelukkig is dat na jaren van protesten losgelaten en mogen de kinderen inmiddels zelf bepalen hoe ze hun haar dragen. Wat een vrijheid!

Uniformen zijn hier iets speciaals, het geeft aanzien en status. Hoe meer glans, goud, en glimmende knopen, hoe beter.

De Thaise beveiligers

Je hebt hier werkelijk overal geüniformeerde beveiligers, ze staan bij elke shoppingmall, hotel, elk kantoor, elk gebouw eigenlijk. Deze mannen - geen vrouwen in deze rol - staan in strak gesteven pakken met petten natuurlijk, vaak bij 30+ graden Celsius. En meestal ook met mondkapjes. Want al is er geen Covid meer, ze worden hier nog steeds veel gedragen.

Wat doen ze zoal? Niet veel eigenlijk, ze begroeten de mensen die het gebouw binnenkomen. En als het regent helpen ze je soms naar binnen met een paraplu. Als er iets mis zou gaan denk ik eerlijk gezegd niet dat ze weten wat ze moeten doen. Maar voorlopig hebben ze een baan en een uniform en daar zijn ze trots op. En dan zijn er de parkeerwachters, hun hoofdtaak lijkt het begeleiden van auto's naar... waar dan ook. Het maakt niet uit of die auto daar hoort te zijn. Als het uniform maar strak zit en ze met hun scherpe fluitjes autoriteit kunnen uitstralen. Ze blazen erop met een enthousiasme alsof ze in een orkest spelen, zelfs als er geen enkele andere auto in de buurt is. Het toppunt van service beleven wij regelmatig op de parkeerplaats van onze golfclub. Zodra we instappen om weg te rijden, snelt een geüniformeerde beveiliger naar ons toe. Fluiten, zwaaien, gebaren - en dat alles voor een auto die op een vrij lege parkeerplaats al in de juiste richting staat. En daarbij wordt er altijd formeel gesalueerd! En wij zwaaien natuurlijk koninklijk terug!

De charme van "Sawasdeekap" (de Thaise begroeting)

Mijn favoriete moment? Een van de vele shoppingmalls. Zodra ik binnenstap, springt de beveiliger in de houding. Met een klap van zijn hakken tegen elkaar, een perfecte tik tegen zijn pet, en een stralend "Sawasdeekap, Madáám!" voel ik me even de ster van mijn eigen royal parade.

Dus ja, misschien is het uniform hier een tikje overdreven. Maar het is ook een bron van trots, werkgelegenheid en een vleugje magie in alledaagse momenten. Wie ben ik om daar kritiek op te hebben? Lang leve het uniform!

Als daar interesse voor is, zou ik vaker een blog willen maken aan de hand van de interessante boeken die ik op de kop heb getikt en de bijzondere munten in mijn verzameling. Dat kan heel breed variëren, zowel van onderwerp als geografisch. 

Nee, beste lezers, dit is geen vergissing met het programma "wie is de mol". Dat is trouwens een programma dat niet mijn interesse heeft. Ik heb er ooit een paar minuten naar gekeken, maar vond het niet interessant. Niet mijn smaak. Maar goed, terug naar de momfer de mol. We hebben bij ons woonverblijf in Assen een redelijk strak gazon dat op een ochtend werd opgeluisterd met een geweldig grote molshoop. "Mooie potgrond" volgens mijn vrouw, die vervolgens de hoop met de grashark keurig verdeelde. "Niets aan doen"is haar advies. Maar nog geen twee dagen later zien we na het ontwaken een heuvellandschap van molshopen. Nog net niet zo erg als op de golfbaan in Assen, waar in een rechte lijn naar de vlag tientallen molshopen op hole 8 van de gele lus liggen. Vermoedelijk een gereïncarneerde golfer die als mol wraak neemt op een slechte ronde…

We wonen hier alweer bijna 14 jaar, en toch lukt het ons nog steeds niet om die Westerse stressknop helemaal uit te zetten. Ik bedoel, het leven hier is prachtig: geen deadlines, geen stress, een zon die altijd schijnt... en toch komt soms de stoom uit je oren van frustratie. Waarom? Thaien maken zich namelijk nooit druk en hebben oeverloos geduld. Als ik in een ellenlange rij bij de kassa sta en de caissière met drie collega's uitgebreid een discussie voert over – ik gok – de nieuwste lipstick, dan borrelt bij mij de irritatie al op. En dan kijk ik naar de Thaien in de rij om me heen. Zuchtend? Nee. Puffend? Absoluut niet. Kijkt iemand ongeduldig op z'n horloge? Nope. Thaien zijn meester in geduldig wachten. Hun motto? "Mai Pen Rai"

Wat betekent Mai Pen Rai?
Letterlijk betekent het zoiets als "Het maakt niet uit" of "Maak je niet druk" of "Komt allemaal goed". Maar eigenlijk is het meer een levenshouding. Een Thaise superkracht, als je het mij vraagt. Waar wij Westerlingen al rood aanlopen als je ergens een afspraak hebt en al een uur zit te wachten, halen Thaien hun schouders op en scrollen ontspannen door TikTok.

Dan maar het verkeer in

In het verkeer is die cultuurshock ook duidelijk voelbaar. Wanneer iemand je met een haarbreedte verschil bijna van de weg drukt, voel ik mijn Nederlandse DNA op volle toeren: woede, paniek, neiging om meteen te toeteren! Maar de Thaien? Geen getoeter, geen middelvingers, geen woedende blikken. Nee hoor, gewoon doorrijden. "Mai pen rai!"

Vergaderen op z'n Thais

En dan de vergaderingen. Bij mijn Nederlandse Soroptimistclub was alles strak gepland: agenda's, jaarplannen, aktielijsten. Hier? Nou, laten we zeggen dat "planning" hier meer een vrijblijvend concept is. Afspraken zijn flexibel, de agenda is een suggestie, en iedereen komt minstens een half uur te laat. En soms kan ik niet anders dan mijn frustratie uiten als iets echt dreigt fout te lopen. Voor mij is dat stress, maar hun reactie? "Mai pen rai!" Ze maken zich écht nooit druk. En die gala-avonden komen er, het geld voor onze projecten wordt opgehaald, en alles loopt – op de een of andere manier – toch goed af. In mijn ogen in totale chaos, maar toch met resultaat.

Waarom maken we ons druk?

Eerlijk is eerlijk, de Thaien hebben een punt. Wordt de rij korter als ik zucht? Krijg ik mijn koffie sneller als ik chagrijnig kijk? Wordt die chauffeur ineens een heilige? Nee. Het enige wat je krijgt, is een verhoogde hartslag, een slechte bui en nog meer rimpels!

Loslaten, of in elk geval proberen

Misschien is mai pen rai wel dé sleutel tot een relaxed leven. Het is een soort mentale resetknop: "Relax, het komt wel goed." Het is de kunst van accepteren dat je eigen schema niet het centrum van het universum is. Na 14 jaar proberen we het nog steeds onder de knie te krijgen. Soms lukt het, soms niet. Maar hé, mai pen rai! Misschien moeten we die woorden allemaal wat vaker in ons leven toepassen. Het lijkt me een goed voornemen voor het nieuwe jaar!

 Als het even kan ga ik 's morgens naar fitness. De sportschool start om 07.00 uur en ligt een viertal kilometers verderop. Ik ga meestal op de fiets (e-bike) al is dat niet zonder risico, want op de terugweg kom ik de schooljeugd tegen, die massaal op weg is naar de eerste les. Vier rijen dik naast elkaar en meestal met het mobieltje in de hand. Dus af en toe hachelijke situaties.

Mijn club is Sport City, tot voor kort dus F4F. De met veel lawaai aangekondigde naamsverandering heeft, in ieder geval in Assen, niet tot enige zichtbare verandering geleid. Er zou een plek komen voor leuke zitjes waar sporters even op adem kunnen komen na de inspanning, of met elkaar de wereldgebeurtenissen kunnen doornemen. Tot heden niets daarvan. Hoeft ook niet van mij, want ik kom om te sporten. Eerst vier kilometer roeien, dan wat krachtoefeningen en daarna nog twee kilometer op de crosstrainer. Dat alles in een rustige omgeving, want de aardige lokale manager (v) doet de muziek wat zachter als ik binnenkom. Slechts een handjevol sporters zijn ook zo matineus en ik kan rustig luisteren naar mijn eigen muziek. Soms klassiek, zoals het pianoconcert nummer vijf van Beethoven (vooral het tweede deel is natuurlijk geweldig) of naar Simon & Garfunkel (the sound of silence). Soms iets heftigers zoals Heroes van David Bowie. Maar Queen is ook favoriet.

In het weekend gaat de club open om 09.00 uur en dan is het redelijk druk met vaak een invalkracht achter de balie. Buiten hoor ik dan al die vreselijke 'boenke boenke' muziek. Ik ben daar totaal allergisch voor. Begrijp ook niet dat er sporters zijn die dat graag horen. Dus maar even in gesprek met de invalkracht en vragen of het een paar tandjes zachter kan. Meestal lukt dat wel maar die dreunende bassen blijf je horen, ondanks de speakers in je oren. Dus zet ik meestal mijn eigen muziek maar uit en leg ik me maar bij mijn muzikale lot neer. Opvallend vind ik dat veel sporters meer op hun mobieltje kijken dan sporten. En dat zijn niet alleen de jonge gasten. Ook de redelijk op leeftijd zijnde sportievelingen zijn kennelijk constant aan het appen. Er is één zeer sportieve dame die kans ziet om een uur te appen terwijl ze op de crosstrainer sport. Heel irritant, want het is eigenlijk ook nog op mijn favoriete toestel…..Want ik ben, net als velen, gehecht aan mijn vaste toestellen. Autisme?? Maar toch ook wel knap wat ze doet, want als ik probeer op mijn mobieltje te kijken op de crosstrainer val ik er af! Nog irritanter is de vergadercultuur van sommige sporters. 

De één zit op een toestel en de ander komt langs om een praatje te maken. Dat duurt soms wel een kwartier. En jij maar wachten tot het toestel vrijkomt. Waar blijven dus die door Sport City beloofde leuke zitjes? Kortom: sporten is fijner in de vroege ochtend. Geef mij dan maar het geluid van de stilte!

Frits Boss

Het was ver weggestopt in mijn geheugen. Totdat ik dat boek ging lezen. Bedoeld als een spannende thriller die vooral voor ontspanning zou zorgen. Maar Cilla & Rolf Borlind zijn niet voor niets scenarioschrijvers. Voor mijn lezend oog ontvouwde zich de lege straten, de mondkapjes, de angst om ziek te worden en de zieken die niet bezocht mochten worden. En dwars door dat alles heen kwam weer de felheid van de discussies tot leven van de tegenstanders die alles zo zeker wisten, de wanhoop van de voorstanders en de absurde waarheid van hetgeen op social media tot dogma werd verheven.

Dat alles verstoorde mijn ontspanning maar deed me ook nadenken. Was het voor- en tegen, die polemiek, voor die tijd ook zo heftig? Of was juist het feit dat iedereen er mee geconfronteerd werd dat maakte dat wij allemaal een standpunt innamen. Voor- of tegen. De corona-angst is naar de achtergrond verdwenen, maar de discussies over van alles en nog wat worden nog steeds op dood- en leven gevoerd.

Wanneer zijn we verleerd naar elkaar te luisteren met het doel om de ander te begrijpen? Te leren van de argumenten die de ander inbrengt, bereid om andere standpunten te overwegen en niet dogmatisch star op een barricade van gelijk te blijven staan.

Soms twijfel ik en denk ik; die tijd komt nooit meer terug.

Angela van Leeuwen 

Als je het hebt over Thailand kom je niet om massages heen, dat is hier een onderdeel van het leven, net als in veel Aziatische landen. Massages kan je overal krijgen, in goedkope of dure salons, in hotels, op het strand. Wij vinden het ook heerlijk om af en toe, bijvoorbeeld na een rondje golf, een massage te nemen. Toch wordt er altijd wat besmuikt en lacherig gereageerd als wij hierover vertellen aan het thuisfront. Die naam heeft het nou eenmaal. En natuurlijk, er bestaan massagesalons waar ze niet alleen je spieren masseren. Maar daar gaan we het hier niet over hebben.

Er is een groot verschil tussen een Thaise massage en de oliemassage. Tijdens een traditionele Thaise massage lig je op een matras in een soort pyjama en word je door de masseuse (het zijn vrijwel altijd vrouwen) in allerlei yoga-posities gebracht. Met behulp van de knieën, ellebogen en af en toe zelfs het hele gewicht van de masseuse worden verschillende punten in je lichaam 'bewerkt'. Je moet het allemaal een keer meemaken dus ik heb ook een keer een Thaise massage ondergaan. Nou, voor mij nooit meer! Het kan echt heel pijnlijk zijn en dat geduw en getrek aan je ledematen vind ik al helemaal niks, zeker niet op mijn leeftijd als alles sowieso al kraakt. Al moet ik eerlijk zeggen dat je je achteraf wel prima voelt.

Doe mij maar een relaxte olie-massage. Hierbij worden je spieren gedurende een uur of langer met (soms heerlijk geurende) olie gekneed. Het is vaak zo ontspannen dat je ervan in slaap valt. Conversaties met de masseuses zijn er niet, en dat wil je ook niet. Ze spreken toch meestal geen Engels en het is ook beter om lekker weg te zakken met de zachte Spa-muziek van kabbelende beekjes en fluitende vogeltjes op de achtergrond. Alleen in het begin vraagt ze "madam OK?" Maar je ligt wel met je hoofd voorover in zo'n gat in de tafel, dus het antwoord blijft bij een duimpje omhoog, of een wiebelend handje en een gesmoord "bauw bauw" wat betekent "zachter graag". En dan: ultieme ontspanning!

Laatst had ik een vriendin uit Holland te logeren en ik wilde de nieuwste salon in onze straat uitproberen die net was geopend. Zoals gebruikelijk in de iets duurdere salons krijg je eerst een koel glaasje limonade en een ijskoud washandje om het bezwete gezicht te betten. Dan schoenen uit, slippers aan en op naar de massageruimte. Daar is altijd een locker voor je spullen. Maar zij hadden iets nieuws bedacht. In een aparte kleedkamer met meerdere lockers moesten we ons omkleden en kregen we een soort judo-pak aan. Niet handig dacht ik, want uiteindelijk moet toch alles weer uit. Maar het had een functie want we moesten even de gang op, naar een massagekamer aan de andere kant van de gang. Daar kon de hele handel weer uit.

Na de massage moest we die malle pakken weer aan, gang oversteken, pakken weer uit, om ze vervolgens in de wasmand te deponeren. Wij, als praktische Hollandse vrouwen, zien hier meteen veel te veel onnodig wasgoed. Zouden wij anders aanpakken!

Na de massage krijg je altijd een kopje kruidenthee en konden we afrekenen: elk 17 euro. Mijn vriendin, die nog en jetlag had en ook spierknopen na de lange vlucht, voelde zich na afloop herboren. Toen wij, nog geurend naar de jasmijnolie, zaten na te genieten met ons kopje thee, verzuchtte ze: "alleen al hiervoor zou ik (bijna!) willen verhuizen naar Thailand".